Δεν ξέρουμε τι ακριβώς εννοούσε ο δήμαρχος Πάφου με την επισήμανση πως «ζούμε τη δικτατορία των μετρίων», αλλά έχει δίκαιο όταν λέει πως «την ξενοφοβία και τον ρατσισμό δεν είναι οι απλοί άνθρωποι που τα αυξάνουν, αλλά η ανεπάρκεια του κράτους».
Οι ασυνόδευτοι ανήλικοι είναι ένα νέο κεφάλαιο που χρήζει χειρισμού. Δεν θα λυθεί με την ενηλικίωση των ανήλικων, με το πέρασμα του χρόνου. Δεν μπορεί απλά να τοποθετούνται οι ανήλικοι που φτάνουν στη χώρα μας ασυνόδευτοι σε ένα υποστατικό –ξενοδοχείο ή γηροκομείο ή όποιο άλλο κτήριο βρεθεί διαθέσιμο- και να πιστεύουμε πως το θέμα διευθετήθηκε.
Το να βρεθεί ένας ανήλικος μακριά από την οικογένεια και την χώρα του είναι ένα τραύμα. Ένα ακόμα τραύμα, συν τα όσα προηγήθηκαν ή ακολούθησαν μέχρι να φτάσει εδώ. Που μάλλον δεν ήταν επιλογή του. Ένας 14χρόνος από το Αφγανιστάν, τη Νιγηρία, τη Σομαλία, δεν αποφασίζει «ας πάμε στην Κύπρο, μοιάζει ωραίο νησί». Τον ανήλικο τον έστειλαν οι γονείς του ή κάποιος ενήλικας για να ξεφύγει από τη μοίρα της χώρας του και ίσως για να ενωθεί με συγγενείς ή γνωστούς σε άλλη χώρα. Η Κύπρος είναι ο ενδιάμεσος σταθμός, όπου όσο καθυστερούν οι διαδικασίες, νοιώθει παγιδευμένος.
Αν και είναι νέο κεφάλαιο για μας η υποδοχή, δεν είναι νέο η αποστολή. Κάποιων οι παππούδες έτσι βρέθηκαν στην Αυστραλία ή στην Αγγλία, σε παρόμοιες ηλικίες. Άλλες εποχές, άλλες συνθήκες, η ψυχή του ανθρώπου όμως είναι η ίδια. Και η ψυχή δεν αποζητά τέσσερεις τοίχους και μία στέγη (τα οποία είναι φυσικά σημαντικά) αλλά προοπτική, ενδιαφέρον, ελπίδα.
Είκοσι ή πενήντα έφηβοι σε ένα χώρο χωρίς πρόγραμμα, χωρίς επιτήρηση και καθοδήγηση, χωρίς ενασχόληση και προοπτική, με μαθηματική ακρίβεια θα μετατραπούν σε ωρολογιακή βόμβα ανατινάζοντας εαυτούς και αλλήλους. Για αυτό και υπάρχουν συντεταγμένες ως προς το χειρισμό των ασυνόδευτων ανήλικων από τις χώρες που βρίσκονται στη δύσκολη θέση να τους φιλοξενήσουν. Κάποιες από τις συντεταγμένες αυτές μιλάνε για την ασφάλεια, την ευζωία και την κοινωνική ανάπτυξη. Σύμφωνα με τον κανονισμό του Δουβλίνου, «το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού πρέπει να αποτελεί το πρωταρχικό μέλημα των κρατών μελών όσον αφορά τις διαδικασίες που προβλέπονται στον σχετικό Κανονισμό».
Πως διασφαλίζονται όλα αυτά σε ένα γηροκομείο ή μια εγκαταλελειμμένη πολυκατοικία; Ο δήμαρχος Πάφου περιγράφει την κατάσταση με τα πιο μελανά χρώματα. Και πολύ πιθανόν να είναι αλήθεια, όσο δυσάρεστα και αν ακούγονται. Και το ένα πρόβλημα φέρνει το άλλο, με τη ξενοφοβία και το ρατσισμό να θεριεύουν.
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1518218/i-diktatoria-ton-metrion/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου