Έχουμε πάει τους τελευταίους μήνες σε συναυλίες, σε εκθέσεις, σε θεατρικές παραστάσεις, σε προβολές ντοκιμαντέρ, σε κοινοτικές εκδηλώσεις, σε ποιητικές βραδιές, σε παρουσιάσεις βιβλίων, σε συζητήσεις…, όλα αφιερωμένα στα 50 χρόνια της κατοχής.
Δεν ξέρω αν είναι κυνισμός ή αν αποτελεί ύβρη η αμφισβήτηση της ουσιαστικής συμβολής σε οτιδήποτε της επετειακής αυτής κατάθεσης. Πιο πολύ με μνημόσυνα μοιάζουν. Με αυτά τα κοσμικά μνημόσυνα που μαζευόμαστε στη σάλα ενός σπιτιού -ή όλο και πιο πολύ πλέον σε κάποια καφετέρια- για να πιούμε καφέ και να φάμε αλμυρά στη μνήμη –τάχα- κάποιου. Τον οποίο δεν αναφέρουμε στιγμή καθ’ όλη τη διάρκεια της σύναξης και με το που φεύγουμε από εκεί, συνεχίζουμε την καθημερινότητα μας όπως έχει διαμορφωθεί, έχοντας –μοιραία- συνηθίσει με κάποιο τρόπο την απουσία.
Θα μπορούσαν τα 50 χρόνια από την εισβολή να αποτελέσουν μια αφορμή ενδοσκόπησης, ας την πούμε, και ειλικρινούς ανάγνωσης των γεγονότων και της κατάστασης όπως έχει διαμορφωθεί πέντε δεκαετίες μετά. Θα μπορούσε να αποτελέσει μία αφορμή για καθορισμό ή επανακαθορισμό των στόχων μας. Κυρίως για τους πολιτικούς αλλά και για τον καθένα μας ατομικά.
Στα 50 αυτά χρόνια μία τουλάχιστον γενιά έχει φύγει, και όσοι γεννήθηκαν λίγο μετά το 1974 είναι ήδη μεσήλικες. Οι γεννημένοι πριν το ’74 κάνουμε ένα συναισθηματικό flashback φέρνοντας στη μνήμη στιγμές ή και χρόνια: Ζωή σε αντίσκηνα, μανάδες και γυναίκες αγνοουμένων, επιστροφή αιχμαλώτων, μηνύματα εγκλωβισμένων, μαζικές συγκεντρώσεις… Υπάρχουν και αρκετοί οι οποίοι δεν θέλουν να θυμούνται γιατί το τραύμα δεν έχει επουλωθεί. Κι υπάρχουν και πάρα πολλοί που όλο αυτό δεν τους αφορά, ούτε σαν γνώση, ούτε σαν υπενθύμιση, ούτε σαν πολιτιστικό ή κοσμικό γεγονός. Όσο για τους παραέξω, υπάρχουν τόσα και τόσα δράματα σε εξέλιξη, που κάνουν το τι έγινε στην Κύπρο πριν πενήντα χρόνια ιστορικό γεγονός. Κι αυτό δεν είναι κυνισμός, είναι πραγματικότητα.
Και το 2024 τελειώνει όπου νάσαι. Η αυλαία για την επέτειο των 50 χρόνων κλείνει και συνεχίζουμε –μάλλον- από εκεί που μείναμε. Ο ακονισμός της μνήμης μάλλον δεν θα έχει προσθέσει τίποτα στον συλλογικό ή στον ατομικό ψυχισμό. Ούτε πιο σοφοί θα έχουμε γίνει, ούτε πιο διαλλακτικοί, ούτε πιο αδιάλλακτοι, ούτε πιο έτσι ούτε πιο αλλιώς. Συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο με πατριωτικές κορώνες, με δεν ξεχνώ, με καταγγελίες της τουρκικής αδιαλλαξίας, με ουρές στα οδοφράγματα, με αναπτύξεις ένθεν και ένθεν.
Υ.Γ. Παρόλα αυτά αξίζει να περάσετε από την ΣΠΕΛ στην εντός των τειχών Λευκωσία για να δείτε την έκθεση «Κύπρος 1974: Η μνήμη είναι η μόνη πατρίδα των ανθρώπων». Αν μη τι άλλο μας θυμίζει πως κάποτε είμασταν σαν τους ανθρώπους στη Γάζα και σε οποιαδήποτε άλλη εμπόλεμη ζώνη.
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1521909/ki-apo-chronou-ti/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου