της Χριστιάνας Καραγιάννη
Τον θυμάμαι να μπαίνει στην τάξη κουβαλώντας ένα σωρό χαρτιά τα οποία χωρίς να πει πολλά, μας μοίρασε. Μπορεί να διένυα ήδη τις πρώτες μέρες μου στα θρανία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, μα εξακολουθούσα να είμαι μια μπερδεμένη έφηβη που δεν ήξερα γιατί και πως βρέθηκα εκεί. Πήρα λοιπόν με αδιαφορία το χαρτί δυσανασχετώντας που αντίκρυσα το πυκνό κείμενο και ανέμενα τον συνηθισμένο στείρο λόγο για μάθημα. Προς έκπληξη μου ακούω αυτόν δάσκαλο να μας προτρέπει μιλώντας κυπριακά (πράγμα περίεργο για τα τέλη του '90) να διαβάσουμε το κείμενο και να του δώσουμε ανώνυμα σε ένα χαρτί, γιατί όπως εξήγησε σημασία είχε να ακουστούν ελεύθερα οι απόψεις μας, τι νομίζουμε και τι νιώθουμε για τη φυλή NACIREMA που περιέγραφε το κείμενο που είχαμε. Η συνέχεια της ιστορίας παρόλο που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα δεν είναι το θέμα του σημερινού άρθρου, έτσι την αφήνω για σταθώ σε αυτό που έχει σημασία. Στο ότι εκείνος ο δάσκαλος κατάφερε από αδιάφορη και μπερδεμένη έφηβη να με μετατρέψει σε ενήλικα με ανησυχίες, άποψη και ενδιαφέροντα.
Η σημερινή Παγκόσμιας Ημέρας Εκπαιδευτικού (5η Οκτωβρίου) με βρίσκει λοιπόν να υπηρετώ κι εγώ την εκπαίδευση από ένα νέο βήμα, αυτό της εκπαιδεύτριας στη Μέση Τεχνική εκπαίδευση. Καταγράφω λοιπόν μόνο 2-3 από τις τεράστιες προκλήσεις που βλέπω εδώ και 36 μέρες ιδίοις όμμασι να αντιμετωπίζουν στον χώρο των δημόσιων σχολείων οι εκπαιδευτικοί και κατ’ επέκταση η παιδεία του τόπου.
Διανύουμε ήδη τον δεύτερο μήνα από την επιστροφή των εκπαιδευτικών στα σχολεία και γίνονται ακόμα διορισμοί και μεταθέσεις. Ναι, εδώ και τριάντα κάτι μέρες υπάρχουν μαθητές που πηγαίνουν στο σχολείο και δεν έχουν εκπαιδευτικό για μάθημα στο οποίο μετά θα τους ζητηθεί να γράψουν διαγωνίσματα και εξετάσεις. Άλλοι πάλι μαθητές ενώ αποχαιρέτησαν κανονικά τη μια μέρα τον/ην επί ενός μηνός εκπαιδευτικό τους, την επομένη βρίσκονται με καθόλου ή με νέο άτομο μπροστά τους γιατί ναι, προχθές έγιναν νέοι διορισμοί και μεταθέσεις! Φανταστείτε τώρα τους εμπλεκόμενους εκπαιδευτικούς είτε να ρίχνονται ξαφνικά στα βαθιά με ένα ουρανοκατέβατο διορισμό στον οποίο πρέπει να απαντήσουν άμεσα αν αποδέχονται ή όχι, ή να πρέπει να ξαναρχίσουν ξαφνικά από το μηδέν σε ένα νέο σχολικό περιβάλλον.
Πολλοί δε από τους πρωτοδιόριστους εκπαιδευτικούς δε φτάνει που είναι ήδη στα 30, 40 ναι ακόμα και στα 50 τους, άρα με πολλές οικογενειακές ή άλλες προσωπικές υποχρεώσεις, καλούνται να υπηρετήσουν σε σχολεία άλλης επαρχίας αλλά και να παρακολουθήσουν μαθήματα (με ότι αυτό εξυπακούεται) παιδαγωγικής κατάρτισης τα απογεύματα.
Εν τω μεταξύ τα σχολεία λειτουργούν σε κτιριακές εγκαταστάσεις και υποδομές που μόνο έμπνευση και κίνητρο για μάθημα δεν προσφέρουν σε μαθητές και εκπαιδευτικούς. Σχολεία με κτίρια παλιά, παρατημένα ή ψυχρά και απρόσωπα, τάξεις και εργαστήρια με υποδομές πολλές φορές σε μη λειτουργήσιμη κατάσταση. Οι εκπαιδευτικοί όμως πρέπει να βρεθούν στις τάξεις και να εφεύρουν άμεσα τρόπους να κάνουν μάθημα με ότι έχουν ώστε να κρατήσουν ζωντανό το ενδιαφέρον παιδιών μιας γενιάς με ικανότητα συγκέντρωσης μόνο μερικά λεπτά!
Η Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικού επιθυμούμε λοιπόν να είναι μια μέρα την οποία πραγματικά να γιορτάζεται το λειτούργημα που καλούνται να υπηρετήσουν οι εκπαιδευτικοί. Για να γίνει όμως αυτό είναι αναγκαίο και κρίσιμο να αλλάξει το σύστημα που αντιμετωπίζει τους εκπαιδευτικούς ως απλούς αριθμούς και ως λίστες διορισίμων ή διοριστέων. Γιατί αυτοί οι αριθμοί πραγματικά επιθυμούν να είναι εκείνοι/ες οι δάσκαλοι/ες που θα καταφέρουν να μετατρέψουν τους μπερδεμένους/ες έφηβους/ες, τα υπερκινητικά παιδιά, ή απλά τους αόρατους μαθητές/τριες σε ενεργούς πολίτες, σε ήρεμους ανθρώπους και σε φωνές που μπορούν να ακουστούν.
Αφιερωμένο σε όλους/ες δασκάλους/ες που μας ενέπνευσαν.
*Η Χριστιάνα Καραγιάννη είναι εκπαιδεύτρια Γραφικών Τεχνών
PhD Media & Cultural Studies
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου