Η πρώτη, για πολλούς, αλλά και η τελευταία φορά που πιστέψαμε πως η πτώση ή η έλευση ενός ηγέτη μπορεί να σώσει ένα τόπο και το λαό του, ήταν το Δεκέμβρη του 1974. Πριν μισό αιώνα, ακριβώς τέτοια εποχή, Δεκέμβρη του 1974, χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών πρόσφυγες και μη, βρεθήκαμε στην αρχιεπισκοπή για να υποδεχτούμε τον Μακάριο που επέστρεψε στην Κύπρο, 4.5 μήνες μετά το πραξικόπημα και την εισβολή. Τον ακούγαμε να μιλά και πραγματικά πιστεύαμε πως ήταν θέμα ημερών, άντε το πολύ εβδομάδων, για να επιστρέψουμε στα σπίτια μας, για να βρεθεί μια λύση και να φύγουν οι Τούρκοι.
Οι μέρες έγιναν μήνες, χρόνια, δεκαετίες και φθάσαμε πλέον στο μισό αιώνα. Από νωρίς κυνικοί, μετά το μάθημα που πήραμε, παρακολουθούμε τους άλλους λαούς να πιστεύουν και να ελπίζουν σε ηγέτες κι αναρωτιόμαστε προς τι οι πανηγυρισμοί; Μια χώρα τόσο βαθιά διχασμένη, τόσο βαριά τραυματισμένη, είναι δυνατόν να ανακάμψει; Μια χώρα όπου πολλές άλλες δυνάμεις κάνουν κουμάντο μπορεί να σταθεί ξανά στα πόδια της επειδή ένας δικτάτορας έφυγε κι αντικαταστάθηκε από άλλες φανατικές δυνάμεις; Τα κατάφερε το Ιράκ, η Λιβύη, το Αφγανιστάν…;
Ταυτόχρονα, οι εικόνες της επιστροφής, αμέσως μετά την πτώση του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, είναι συγκινητικές. Αποκαλύπτουν το δέσιμο των ανθρώπων με τον τόπο τους και την πίστη πως θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες. Πως θα μπορέσουν να κτίσουν ξανά την χώρα τους και θα είναι καλύτερα από πριν. Πολλοί που ήταν στις γύρω χώρες, δεν περίμεναν καν να ξημερώσει η επόμενη μέρα. Φόρτωσαν τα αυτοκίνητα τους και πήραν το δρόμο της επιστροφής. Κανένας δεν θέλει να είναι πρόσφυγας. Μπορεί να μην βρούνε τα σπίτια τους. Κάποιοι σίγουρα δεν θα τα βρούνε. Θα πρέπει να ξεκινήσουν από το μηδέν, αλλά θα είναι στον τόπο που γεννήθηκαν, δίπλα σε δικούς τους ανθρώπους, θα μιλούν τη γλώσσα τους, δεν θα είναι ξένοι, δεν θα νοιώθουν ανεπιθύμητοι.
Θα τα καταφέρουν όμως; Βασίζουν τις ελπίδες τους, μη έχοντας άλλη επιλογή, σε ένα φανατικό ισλαμιστή πολεμιστή που είχε σχέσεις με την Αλ Κάιντα και το ISIS. Μπορεί εύκολα κάποιος να πιστέψει πως θα σεβαστεί –όπως υπόσχεται – τη θρησκευτική και πολιτισμική ποικιλομορφία της Συρίας; Οι μισό εκατομμύριο νεκροί που άφησε πίσω του ο εμφύλιος 13 χρόνων είναι εύκολο να ξεχαστούν; Οι έξι εκατομμύρια πρόσφυγες θα επιστρέψουν και δεν θα υπάρξουν νέες ροές προσφύγων που θα είναι οι νέοι διαφωνούντες και καταδιωκόμενοι; Ποιος ξέρει. Οι λαοί δεν μπορούν παρά να ελπίζουν, έστω κι αν σπάνια δικαιώνονται.
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1537322/i-froudes-elpides-ton-laon/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου