15.12.2024
Στα κυπριακά σχολεία αυτές τις μέρες γίνονται οι λεγόμενες συναντήσεις με τους γονείς. Μια συγκεκριμένη μέρα (του Δεκέμβρη) που αποφασίζει το σχολείο, καλούνται οι γονείς να ρωτήσουν τις καθηγήτριες και τους καθηγητές για την επίδοση των παιδιών τους. Από κοντά. Και να δουν ο ένας τον άλλο. Από κοντά. Όχι από το τηλέφωνο. Η παρέλαση των γονιών ξεκινά συνήθως στις 1:30. Οι καθηγήτριες βρίσκονται ανά δύο μέσα σε προκαθορισμένες αίθουσες . Με κάγκελα στα παράθυρα και βαριές σχισμένες κουρτίνες να κρύβουν το περιεχόμενο. Απέξω μια κόλλα Α4 γράφει το όνομά τους. Τις κόλλες αυτές τις κολλούν οι καθαρίστριες μία μέρα πριν και όλοι έχουν έγνοια μήπως τις βανδαλίσουν οι μαθητές το πρωί και ζωγραφίσουν κανένα φαλακρό γουρούνι εκεί που γράφει το όνομα του κύριου Δημήτρη.
Οι γονείς κρατάνε και αυτοί άλλες κόλλες με τα ονόματα καθηγητών και το σχεδιάγραμμα του σχολείου, τον χάρτη δηλαδή των τάξεων κλουβιών που μέσα τους αφέθηκαν με ηρεμιστικά και βγαλμένα όλα τα δόντια τα δηλητηριώδη αυτά φίδια. Και τότε ξεκινά το ψάξιμο-κυνήγι, να βρουν ακριβώς πού κουρνιάζει η κυρία Νικολίνα.
Έξω από την αίθουσα της κυρίας Νικολίνας γίνεται χαμός.
Πολλές μαμάδες και μπαμπάδες, αδελφοί και θείες, παππούδες και γιαγιάδες, θέλουν να της μιλήσουν. Η κυρία Νικολίνα, κορδωτή και χριστουγεννιάτικη, τους δέχεται όλους με περισσή περηφάνια και ενέργεια. Αν και ο κανονικός της εαυτός είναι αυτός της παούρισσας, δεν φταίει όμως η καημένη που πάλε ο συντονιστής της έδωσε τα άτακτα τμήματα. Κακιές γλώσσες λένε μάλιστα πως από τα πολλά ψυχολογικά θα χωρίσει με τον άντρα της αφού ούτε αυτός την αντέχει άλλο, ένα θέμα βέβαια άσχετο με την κουβέντα μας.
Μαζί με τον κύριο Τάσο τον μαθηματικό, κρατάνε από 2 τετράδια ο καθένας. Είναι οι επιδόσεις των μαθητών τους. Τα μη αμφισβητήσιμα «στοιχεία». Όπως τις εξετάσεις αίματος ένα πράμα, τότε που έτριψε ο γιατρός στα μούτρα του Διονύση τη χοληστερίνη 300 και ξεκίνησε ο φίλος μας τζόκινγκ και χάλασε τα γόνατα του και απέκτησε χονδροπάθεια αλλά τουλάχιστον έζησε.
«Είναι πολύ καλή η Ελενίτσα σας, μπράβο, μου έγραψε 18», λέει ο κύριος Τάσος, και συνεχίζει… «πιστεύω πως έχει κι άλλες δυνατότητες».
Για να πιάσει εκείνο το 18 στα μαθηματικά η Ελενίτσα έχασε όλα τα Σάββατα της από την αρχή της πρώτης γυμνασίου αφού πήγαινε δίωρα ιδιαίτερα 9-11.
Το 18 της κόστισε κοντά στα 500 ευρώ τουλάχιστον.
Τα ίδια λέει και η κυρία Νικολίνα στην άλλη άκρη της αίθουσας στους γονείς του Γιωργάκη που θέλει μόνο να παίζει ποδόσφαιρο και υποφέρει με τη φυσική. Όμως, όπως πολύ καλά λένε οι σοφοί… παιδεία ίσον παιδεύομαι ίσον τίποτα. Τα γεμάτα γονείς σχολεία θυμίζουν τη λειτουργία του Πάσχα ή του Επιταφίου. Από κάποια σημεία του ιερού κτηρίου ακούς γέλια από κάποια άλλα κλάματα. Απέναντι, μια μάνα κρατά μια άλλη μάνα ολοφυρόμενη. Πόσες φορές να ακούσει τα ίδια για τον γιο της τον Μιχάλη; Δεν πρόκειται να καταφέρει τίποτα... Δεν της το είπαν ποτέ ακριβώς έτσι αλλά είναι έτσι, του δόθηκαν όλες οι ευκαιρίες, δεν αλλάζει η δύση του ήλιου και ο γιος της ζει μια καθημερινή δύση και έκαψε το σχολείο σαν τον ήλιο του μεσημεριάτικου κυπριακού Ιούλη.
Από κάποιες τάξεις ακούγονται αναστεναγμοί. Οι καθαρίστριες στο τέλος σφουγγαρίζουν δάκρυα μαύρα αναμεμιγμένα με φτηνό μάσκαρα.
Το μεγαλύτερο ποσοστό γονέων που επισκέπτονται τους καθηγητές είναι οι γονείς των άριστων. Δύσκολα επισκέπτεται το σχολείο γονιός γκάνγκστερ μαθητή. Και πάντα θα είναι η ίδια κουβέντα..
«Μπορεί και καλύτερα»!
Είμαστε φανερά η νήσος του μπορώ και καλύτερα. Οι παουρκές και τα κλάματα διαρκούν λίγο και ξεχνιούνται. Όσο και η έκρηξη κάποιου αερόσακου ένα χειμωνιάτικο πρωί που πας για καφέ στο ΜακένζΙ, ο οποίος είναι πολλά δύσκολο να ανακληθεί.
Πηγή: https://politis.com.cy/apopseis/stiles/876648/i-grammi-ton-gonion
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου