Η Κύπρος, όπως και η Ελλάδα, είναι μικροί τόποι. Μια γειτονιά. Όσο κι αν έχουν μεγαλώσει, σε πληθυσμό και σε κτίρια, παραμένουν γειτονιά. Αυτό είναι καλό. Είναι όμορφο και γλυκό.
Εκείνο, όμως, που χαλάει πολλές φορές αυτό το ωραίο σκηνικό, είναι η ανισορροπία στις ανθρώπινες σχέσεις, που συνήθως ενισχύεται ή και διαταράσσεται λόγω και συμφερόντων. Οικογενειακών, επαγγελματικών, πολιτικών, …, you name it!
Εδώ και αρκετές δεκαετίες, βρίσκομαι σε ένα επάγγελμα στο οποίο, από τα πρώτα μου κιόλας βήματα, μέχρι τις εξειδικευμένες σπουδές μου σε αυτό, και σε Μέσα Ενημέρωσης που ήμουν τυχερός να εργαστώ (κυρίως στο BBC, στο European Institute for the Media, στην Ελευθεροτυπία Αθηνών, στην ΕΡΤ, στον Φιλελεύθερο, και ως stringer σε πολλά άλλα), έμαθα ότι πρέπει να κρατάμε αποστάσεις ασφαλείας από εκείνους που, θεσμικά, πρέπει να ελέγχουμε: πολιτικούς, κυρίως, αλλά και κάθε λογής παράγοντες, από την τοπική αυτοδιοίκηση, ελεγκτικές υπηρεσίες, νομικές, στρατιωτικές, υπουργικά στελέχη, αλλά και ισχυρούς επιχειρηματίες.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, θα χρειαστεί να γίνεις και δυσάρεστος. Δεν είναι λίγες οι φορές που ένας δημοσιογράφος, σε όλη του την πορεία, θα πέσει επάνω σε στραβοτιμονιά κάποιου που μπορεί να γνωρίζει, ή και να έχει μαζί του φιλικές σχέσεις, και να την αναδείξει. Μια πολεοδομική παράβαση για παράδειγμα. Μία αδιαφανής ανάληψη έργου. Μια φορολογική απόκρυψη, κλπ, κλπ….
Δεν είναι ευχάριστη «στιγμή». Ειδικά σε τόπο που όλοι, λίγο ως πολύ, είναι «κολλητοί». Προσωπικά, όμως, αυτή η «συνθήκη» δεν με αγγίζει. Διότι, όπως είπα, «μεγάλωσα» σε πιο ανοικτές σχολές, και από μικρός καθόρισα τη ρότα μου. Ήμουν τυχερός, ειν’ αλήθεια, που έζησα και εργάστηκα σε χώρες με μεγάλο πληθυσμό, όπου ήταν πιο εύκολο να τηρείς τις απαραίτητες αποστάσεις.
Σε αυτές τις χώρες όμως, ακόμα και οι πιο κοντινοί και γνωστοί σου άνθρωποι, σεβόμενοι τον ρόλο καθενός, δεν τολμούν ποτέ να απαιτήσουν από τον «δικό» τους μια πιο επιεική, ας πούμε, αντιμετώπιση. Κι αν πράγματι όμως, από την άλλη, έβρισκαν ότι τους αδίκησες σε κάτι, σου το έλεγαν κατ’ ιδίαν (ποτέ μέσω … αντιπροσώπων), κόσμια και πολιτισμένα. Αν σε έπειθαν δε, με στοιχεία και επιχειρήματα, ότι τους αδίκησες, η επανόρθωση ήταν, εκτός από επιβεβλημένη, και δεδομένη.
Στην Κύπρο όμως, ιδιαίτερα, και στην Ελλάδα επίσης, η «διαπλοκή» είναι διάσπαρτη. Κι αν την πειράξεις, αυτόματα ενοχλείς και τους κολλητούς εκείνων που επικρίνεις, μερικοί από τους οποίους μπορεί να είναι και δικοί σου γνώριμοι.
Δεν είναι λίγες οι φορές στην Κύπρο ιδιαιτέρως (περισσότερο απ’ όπου αλλού κι αν γύρισα, τόσες δεκαετίες πια), που «κατεβάζουν μούτρα» ως και οι «στενοί» εκείνων που τόλμησες κάποια στιγμή να σχολιάσεις, για κάτι που έκρινες ότι έπρεπε.
Όταν τύχει όμως, να πάρεις μια θέση που τους αρέσει (ή και να αποδοκιμάσεις κάτι που οι ίδιοι σου ζήτησαν να ψάξεις, και πράγματι έκανες και διαπίστωσες ότι είχαν δίκιο), είσαι «μεγάλος», σου φωνάζουν πανηγυρικά.
Η ουσία είναι μία. Και ισχύει παντού και πάντοτε. Υπάρχουν επαγγέλματα που , εάν ανήκεις σε αυτά, πρέπει να κρατάς αποστάσεις ασφαλείας. Αλλιώς, θα φτάσεις κάποια στιγμή στο σημείο που θα πεις από μέσα σου «παραγνωριστήκαμε», και θα γίνεις δυσάρεστος.
Προσωπικά, δεν μπορώ και να κάνω αλλιώς. Κι αυτό, ευτυχώς, με κρατά ακόμα όρθιο. Χώρια, κι αγαπημένοι.
ΥΓ: Εάν ενοχλείται κάποιος που τον κρίνουμε, να ξέρει ότι οι δημοσιογράφοι κρινόμαστε κάθε μέρα, από εκείνους που μας ακούν ή μας διαβάζουν. Κάθε μέρα. Και έτσι πρέπει.
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1538907/__trashed-31/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου