Όταν όλα σχεδόν σ’ αυτό τον τόπο – θεσμοί, πρόσωπα, αξίες, κόμματα, κοινωνία – καταρρέουν σε ελεύθερη πτώση, όταν ο βολέψας του βολέψαντος, ο κλέψας του κλέψαντος και γενικά η διαφθορά και η διαπλοκή ανάγονται σε υπέρτατες αξίες, όταν η αξιοκρατία και η ισονομία κατακουρελιάζονται και εξευτελίζονται καθημερινά, όταν η πραγματική παιδεία είναι απούσα από το σπίτι και τη ζωή μας γενικά και εξαντλείται σε κάποιους στείρους «δικαιωματισμούς» και «προοδευτισμούς» της κακιάς ώρας, όταν η ανάληψη ευθύνης μεταφράζεται σε ο,τιδήποτε άλλο εκτός από εκείνο που παραπέμπει η έννοια της, όταν, όταν, όταν, τότε, ναι, μπορεί να μας προκύπτουν, ως φυσιολογική εξέλιξη και αυτά και πολλά άλλα.
Η έξαρση της βίας και μάλιστα από νεαρά άτομα, αφέθηκε να μετατραπεί σε μια πραγματική μάστιγα, την οποία όσο προσπαθούμε να πείσουμε ότι επιχειρούμε να την καταστείλουμε, άλλο τόσο εξάπτεται και θεριεύει… Και όσο λέμε ότι είμαστε ευαισθητοποιημένοι σ’ αυτής της μορφής τα φαινόμενα, με μηδενικές ανοχές – ίσως με μηδενικές αντοχές θα έπρεπε να εννοούσαμε – και τα τοιαύτα, τόσο αυτό που φαίνεται ότι βγαίνει προς τα έξω είναι μια ανεξάντλητη παχυδερμία, που καλπάζει σε ξέφρενους μάλιστα ρυθμούς…
Είδηση που δήθεν συγκλονίζει το ότι ομάδες νεαρών έδρασαν τόσο συντονισμένα και «εξορθολογισμένα» σε μια νύκτα και μάλιστα σε τρεις επαρχίες και τα έκαναν γης μαδιάμ… Και για τον συγκεκριμένο λόγο που διαδραματίστηκαν τέτοιας μορφής κατορθώματα. Μια λογική και αυτή από τις τόσες που ξεπηδούν στο σήμερα, ότι δήθεν ευθύνεται η 13η Δεκεμβρίου, ημέρα κι αυτή του Θεού, αλλά που τόσο μαεστρικά συνδέεται με το 1312 και το ακρωνύμιο της φράσης «All Cops All Bastards».
Όταν οι εγκέφαλοι κάποιων λειτουργούν σε τέτοιους ρυθμούς αρρυθμίας και αποδεικνύονται τόσο κρουσμένοι, τότε, ναι, όχι μόνο πρέπει να υποψιαζόμαστε αλλά και να είμαστε σίγουροι για αθεράπευτες παθογένειες σε φάση επιδημιών και πανδημιών… Υψώνει τα χέρια της και η ιατρική και κατ’ ακρίβεια η ψυχιατρική… Όταν από τα 23 πρόσωπα που συνέλαβε η Αστυνομία τα 21 ήταν ανήλικα, τότε αν πραγματικά επιθυμούμε να μιλούμε για όντως ευθύνες, χρειάζεται πρωτίστως να επιδείξουμε τόλμη…Όσο αντέχουμε, βέβαια, να το πράξουμε και όσο καταγοητευμένοι μπορεί να είμαστε με το ανάστημά μας. Γιατί τότε θα αντικρίζαμε σημεία και τέρατα σε όλο το φάσμα του δημόσιου αλλά και του ιδιωτικού μας βίου, που τόσο αβίωτο φροντίσαμε να τον καταντήσουμε…
Και πάλιν στην ίδια επωδό, μπορούμε ν’ αναπαυόμαστε, περί δραστικών μέτρων, νέων νομοθεσιών, μηδενικής ανοχής και τα γνωστά, όπως ακριβώς μπορούν να κόβονται και να ράβονται… Και να προσφέρονται ως παυσίπονα σε κάθε περίπτωση. Καμία υποψία ότι η δική μας, όταν το ψάξουμε βαθύτερα το πράγμα, είναι περιπτωσάρα… Και ακόμα πιο πέρα, μπορούμε να θορυβήσουμε και τώρα, όσο εκκωφαντικά μπορούμε, μέχρι την επόμενη φορά, που και πάλι είναι βέβαιο ότι θα μας προκύψει ο χαττάς…
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1538906/otan-ola-katrakiloun/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου