Είχα να λέω, χρόνια τώρα, ότι τίποτα δεν μπορούσε πια να με ξαφνιάσει σ’ αυτό τον τόπο. Και δεν αναφέρομαι στο σπάνιο ευχάριστο ξάφνιασμα, μα στο γεμάτο απορία και έκπληξη που συνοδεύεται από την έκφραση: «Δεν είναι δυνατόν…». Τόσα είδαμε κι ακούσαμε κατά καιρούς, οπόταν θεωρούσα ότι δεν υπήρχε κάτι που μπορούσε να με αφήσει με το στόμα ανοικτό ή, για να χρησιμοποιήσω μια φράση που φορέθηκε πολύ αυτές τις μέρες (είναι να μην βρούμε καραμέλα να πιπιλίσουμε), «να με στείλει αδιάβαστο». Γι’ αυτό και ένιωσα αμήχανα την τελευταία εβδομάδα, αρχής γενομένης από το βράδυ της Κυριακής, αφού ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα της εκλογικής διαδικασίας, πιάνοντας τον εαυτό μου να ξαφνιάζεται. Να σοκάρεται, για να είμαι πιο ακριβής.
Όχι, δεν ήταν το θεαματικό 19% που εξασφάλισε ο Φειδίας Παναγιώτου που με σόκαρε. Αποτέλεσμα αναμφισβήτητα εντυπωσιακά πρωτόγνωρο. Όμως δεν ήταν αυτό που με εξέπληξε. Εκείνο που με σόκαρε είναι που, έχοντας τον Φειδία Παναγιώτου στο κάδρο -ένα παιδί που δεν ψήφησε ποτέ αλλά, στα 24 του, πρόλαβε να βαρεθεί τους πολιτικούς, που φώναζε «κανεί» χωρίς να έχει να καταθέσει μισή πρόταση, που δήλωνε «δεν ξέρω τίποτα» και ταυτόχρονα βέβαιος ότι θα σώσει την Κύπρο, την Ευρώπη, τον κόσμο, έναν cool τύπο που (μαγκιά του) έβγαλε ριάλια κάνοντας παιδικές πελλάρες στα σόσιαλ- βρέθηκα μπροστά σε μια συγκαταβατική κατανόηση, μπροστά σε μια δικαιολόγηση στη βάση μιας γηπεδικής λογικής συμψηφισμών, μπροστά σ’ έναν επιχειρούμενο με υπερβάλλοντα ζήλο εξωραϊσμό της πρωτοφανούς εκλαΐκευσης της πολιτικής διαδικασίας, μπροστά σε μια απλοϊκή υπερεκτίμηση των χαρακτηριστικών του νικητή, όπως και της «κριτικής αντίληψης» μεγάλης μερίδας συμπολιτών μας, από ανθρώπους που εκτιμούσα τη σκέψη τους, την άποψή τους, τον τρόπο που κατέθεταν τους προβληματισμούς τους… Ναι, αυτό με σόκαρε περισσότερο. Πλην ελάχιστων, μετρημένων στα δάκτυλα του ενός χεριού, που διέσωσαν το όποιο ποσοστό σοβαρότητας παρέμεινε σ’ αυτό τον τόπο… Αυτό με σόκαρε, ναι. Το βρήκα παρασάγγας πιο απελπιστικά τραγικό από το γεγονός ότι 71.000 άνθρωποι έσπευσαν να ψηφίσουν τον YouTuber.
Λυπήθηκα τη φαιά ουσία που σπαταλήθηκε για «σοβαρές αναλύσεις» του «ηχηρού μηνύματος» που «οι πολίτες» έστειλαν στο πολιτικό σύστημα, τάχα μου για να το απαξιώσουν και να του δείξουν τη δυσαρέσκειά τους, παραβλέποντας τις συνέπειες, τις επιπτώσεις, ακόμα και το τι ήταν αυτό που φώναζε το «ηχηρό μήνυμα». Διότι είναι ένα να επικρίνουμε το πολιτικό σύστημα, να αποδοκιμάζουμε τις συμπεριφορές των κομμάτων, να πιέζεις διαρκώς να αλλάξουν τα κακώς έχοντα και άλλο να παραβλέπουμε τι, με το σιουμάλισμά μας, τοποθετούμε απέναντι. Και το λέω εγώ που, όσοι με διαβάζουν, ξέρουν τις απόψεις μου και την ένταση της αρθογραφίας μου. Όμως, δεν γίνεται να μην μπορούμε να ενώσουμε τις τελείες, δεν γίνεται να μην βλέπουμε την κωλοσυρμαδκιά της κουφής – την ώρα, μάλιστα, που το καμουφλαρισμένο παράρτημα της «Χρυσής Αυγής», κανονικοποιημένο πια από τους πάντες, εισήλθε αθόρυβα στο ευρωκοινοβούλιο – να μην ανησυχώ βλέποντας έστω το πιο «απλό», ποιοι τον πατρονάρουν και ποιοι τον κουλαντρίζουν…
Συνεπώς, θα περίμενα μια πιο υπεύθυνη στάση. Απ’ την άλλη, θέλετε να τα ξηλώσουμε όλα; Ξηλώστε τα. Αν και δεν είμαι σίγουρος πως θα ενέτασσα το συγκεκριμένο «φαινόμενο» στο πλαίσιο της «μεταπολιτικής» που συζητιέται εδώ και καιρό και έχει κάνει σε πολλές χώρες την εμφάνισή της, αν νομίζουμε ότι θα παραχθεί πολιτική από την μεταπολιτική, είμαστε βαθιά νυχτωμένοι. Και, προσωπικά, τρομάζω όταν όσα (δήθεν αντισυστημικά) ακούω και βλέπω, θυμίζουν, όπως είχε πει για άλλη περίπτωση ο καθηγητής Δημόσιας Ιστορίας, Χάρης Αθανασιάδης, «επικίνδυνα την αμερικανική alt right: το φως απέναντι στο σκοτάδι, ο επιδεικτικός πατριωτισμός, η αδιαμεσολάβητη σχέση με τον λαό, η χρήση της οικογένειας με τρόπο που εκβάλλει στο βασίλειο της Αννίτας Πάνια και άλλα συναφή…». Δηλαδή, μια «φιλοσοφία» άρτια συνδυασμένη με αποφάσεις του… «συστήματος»!
Εν ολίγοις, «Καρτερούμεν μέραν νύχταν», λέει το γνωστό τραγούδι….
Τζιαι θα συνεχίσουμεν να καρτερούμεν εις τον αιώνα τον άπαντα, κατά πως φαίνεται, μα αμήν αμήν λέγω υμίν, μην έχετε αυταπάτες, ούτε δροσιάν πρόκειται να δούμε, ούτε ποσπασιάν. Με ο τόπος, με οι άνθρωποί του.
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1480187/apelpistika-diathesimi/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου