Τα λόγια του αριστούχου φοιτητή της Σχολής Θετικών και Εφαρμοσμένων Επιστημών του Πανεπιστημίου Κύπρου κάθονται βραχνάς στο στήθος όσων έχουν ακόμα έγνοια για το παρόν και το μέλλον, αίσθηση της ιστορικής συνέχειας και της ανάγκης επιβίωσης, φυσικής και εθνικής. Για τους υπόλοιπους, ήταν μια ευκαιρία να πουν τον πόνο τους ή να αναζητήσουν άλλοθι αντισυστημικότητας και αποδοχής στον μικρόκοσμο του διαδικτύου -είναι της μόδας το τελευταίο διάστημα. Πάντως, κανείς δεν ντράπηκε ούτε από τους παρευρισκόμενους στην τελετή ούτε από τους υπόλοιπους που ευθύνονται για την κατάρρευση, την παρακμή και τη διαφθορά. Και αυτό είναι το ζουμί της τοποθέτησης του Λάμπρου: Ότι στην κυπριακή πραγματικότητα μιας παχύδερμης πολιτείας και μιας εγωκεντρικής κοινωνίας, δεν αλλάζει τίποτα.
«Ζούμε δυστυχώς σε μια κοινωνία που βρίσκεται σε παρακμή», είπε και ας κατάλαβαν οι πλείστοι πως μιλούσε μόνο για τις κυβερνήσεις και τα κόμματα. «Οι θεσμοί καταρρέουν, οι πολίτες αγανακτούν και η διαφθορά θεριεύει. Ζούμε σε μια χώρα στην οποία βλέπουμε το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο, σε μια χώρα που διασύρεται διεθνώς. Ζούμε σε μια χώρα που παρόλα αυτά, δεν τιμωρείται κανείς και δεν αλλάζει τίποτα. Ζούμε σε ένα νησί που παραμένει μοιρασμένο, με ανοικτές πληγές», είπε και ας τον χειροκρότησαν οι θεσμικοί παράγοντες, που ράφτηκαν και βάφτηκαν για τη… δεξίωση ενός Πανεπιστημίου που μπορεί και καλύτερα.
Μα δεν έμεινε εκεί, για να γίνει αρεστός και να «πουλήσει» τον εαυτό του σε ένα αδιάκοπο ριάλιτι αυτοπροβολής και ατομικισμού. Σημειώνεται ξανά ο λόγος του, μήπως και δεν ψοφήσουν άλλες δέκα χιλιάδες μέλισσες πάνω στο παχύ μας δέρμα: «Όλα αυτά οδηγούν άτομα στο εξωτερικό, ελπίζοντας ότι εκεί έξω θα βρουν κάτι καλύτερο. Ανάμεσα σε αυτά τα άτομα είμαι και εγώ. Φεύγω χωρίς να γνωρίζω αν και πότε θα επιστρέψω. Γιατί αν μείνω στην Κύπρο, θα έρθει εκείνη η στιγμή που κάποιος θα θεωρείται καλύτερος όχι λόγω γνώσεων, δεξιοτήτων και εμπειρίας, αλλά λόγω της κομματικής του ταυτότητας και των οικογενειακών του διασυνδέσεων. Φεύγω γιατί αυτή η χώρα διαχρονικά, το μόνο που καταφέρνει είναι να απογοητεύει και να κόβει τα φτερά των νέων της».
Αμφιβάλλουμε, όμως, αν κατάλαβαν καλά τον λόγο του ακόμα και όσοι έσπευσαν να τον αναδημοσιεύσουν. Διότι ο Λάμπρος δεν εξέφρασε αγωνία μόνο για το διεφθαρμένο κομματικό σύστημα εξουσίας, αλλά και την κοινωνία που βρίσκεται σε παρακμή. Διότι έγνοια του δεν είναι να βρει ο ίδιος δουλειά, αλλά να έρθει η αλλαγή σε όλα και από όλους, τουλάχιστον αυτό καταλάβαμε. Έγνοια του δεν είναι ο εαυτός του, μα όλοι οι υπόλοιποι συνομήλικοι ή μικρότεροί του, για τους οποίους οφείλει να αλλάξει αυτό το κράτος –«ζει τα ωραία πράγματα, μ’ αίμα και με θυσίες, προς το συμφέρον όλων σας και το κοινό καλό».
Τέλος πάντων, ο λόγος του Λάμπρου δεν θα αλλάξει κάτι και φεύγοντας, θα σώσει μονάχα το άτομό του, χωρίς να θεωρούμε σωστή ή λανθασμένη τη στάση του, εδώ που φτάσαμε. Τα κόμματα θα συνεχίσουν να λειτουργούν σαν το Ταμείο Ευημερίας και η κομματική ταυτότητα -παλιών και νέων οργανισμών- θα συνεχίσει να θεωρείται καλύτερη από το πτυχίο. Ταυτόχρονα, η παρακμιακή κοινωνία θα συνεχίσει να θεωρεί «αλλαγή» και «επανάσταση» την ψήφο προς κάποιον γιου-τιούμπερ, ενώ η πολιτεία θα συνεχίσει να ασχολείται με την εικόνα της και να βρίσκεται σε παρατεταμένη προεκλογική.
Γιατί; Γιατί φταίει κι ο ίδιος του ο λαός γιατί είναι μαραζιάρης και γιατί οι πολίτες μετατράπηκαν σε τηλεθεατές και «φόλλοουερς» παρά να τα κάνουν όλα λίμπα, κυριολεκτικά ή μεταφορικά, για να δούμε άσπρη μέρα –«δεν θα σας πει παινέματα, δεν ξέρει κολακείες και για την ευτυχία σας πληρώνει τον καιρό».
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1482522/apo-ton-fidia-ston-lampro/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου