Υπάρχει μια εκπληκτική ευκολία με την οποία μια μερίδα συμπατριωτών μας δίνουν λεφτά σε αγνώστους. Κάποιοι την πατούν από μηνύματα που τους λένε πως είναι κληρονόμοι μιας ανέλπιστης κληρονομιάς και δίνουν όποια στοιχεία τους ζητηθούν ώστε να γίνει –τάχα- η μεταφορά ενός τεράστιου ποσού, με αποτέλεσμα να κάνουν φτερά οι καταθέσεις τους. Κάποιοι αγοράζουν στα τυφλά περιουσίες δεκάδων χιλιάδων που αποδεικνύονται φάντασμα. Άλλοι, με ένα απλό μήνυμα που έλαβαν, για επενδύσεις με πολλές προοπτικές θυσιάζουν ποσά που αν τα έδιναν για άλλο σκοπό θα έσωζαν ζωές, θα πρόσφεραν καλύτερες συνθήκες σε ανθρώπους που το χρειάζονται. Δεν θα τα έδιναν όμως. Δεν είναι το ίδιο.
Με την ίδια ευκολία κάποιοι έδιναν χιλιάδες ευρώ σε ρασοφόρους. Για ένα πολυέλαιο που θα κρεμμαζόταν στο μοναστήρι και κάπου θα αναφέρετο η δωρεά, ενώ ο δωρητής θα μνημονευόταν εις τον αιώνα τον άπαντα. Για τη φιλοτέχνηση μιας εικόνας αγίου, με την ελπίδα ο άγιος να ανταποδώσει. Για ένα στασίδι που θα φέρει το όνομα του δωρητή, για μια λειψανοθήκη… Οκτώ χιλιάδες ο πολυέλαιος, πέντε η εικόνα. Χωρίς απόδειξη, χωρίς τίποτα. Φτάνει που ο εισπράκτορας φοράει ράσα και μιλά με εκείνο τον τόνο, το χαμηλό και μακρόσυρτο, που έχει συνδεθεί με την αγιοσύνη.
Μία γυναίκα, που δικαίως πλέον νοιώθει εξαπατημένη έδωσε πέντε χιλιάδες για την φιλοτέχνηση εικόνας στο νέο μοναστήρι που θα έκαναν οι μοναχοί στο Φτερικούδι. Η απάντηση στο «μα, δεν είναι πολλά;» ήταν «δεν θα κάνουμε Μίκυ Μάους». Απάντηση που έγινε δεκτή και για τέσσερα χρόνια η γυναίκα ανέμενε να δει την εικόνα. Και θα ανέμενε, ίσως, στωικά χωρίς να σκεφτεί πως εξαπατήθηκε. Μέχρι που έγινε το έλα να δεις και ευτυχώς αντιλήφθηκε. Θα μπορούσε να συνεχίσει να πιστεύει πως όλα βαίνουν καλώς, να αποδίδει την καθυστέρηση στην υλοποίηση του έργου σε αλλότρια κίνητρα, όπως και όσα ακούγονται για τους μοναχούς: ζηλοφθονία, ίντριγκες, συνωμοσία άπιστων κι αμαρτωλών εναντίον της ιεροσύνης. Συνήθως δεν είναι εύκολο να δεχτούμε πως την πατήσαμε, οπόταν είναι πιο βολικό να παραμείνουμε στην θέση μας έστω κι αν είναι άβολη. Ευτυχώς κάποιοι δέχτηκαν πως την πάτησαν.
Η υπόθεση Αβακούμ μας δείχνει με τον πιο ακραίο τρόπο πως γύρω από την Εκκλησία έχει συγκροτηθεί μια τεράστια επιχείρηση, χωρίς ηθικές αναστολές. Την οποία στηρίζουμε, άλλοτε γιατί δεν μπορούμε να ξεφύγουμε κι άλλοτε γιατί πιστεύουμε πως όλα αυτά έτσι πρέπει να γίνονται. Πως, δήθεν, προσφέρουμε για ένα θεάρεστο έργο. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε πεπεισμένοι πως η συγκεκριμένη υπόθεση αποτελεί εξαίρεση. Και την ίδια ώρα που δίνουμε τόσα και τόσα για τάματα και θαύματα θα μεμψιμοιρούμε για την ακρίβεια του ψωμιού και θα ζητάμε ευθύνες για την πορεία του κόσμου.
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1482110/dine-ke-mi-erevna/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου