23.6.2024
Τη βδομάδα που πέρασε, είχαμε την ίδια μέρα πλάι-πλάι μιαν είδηση, μιαν πληροφορία, και ένα παραμύθι διοχετευμένο σε έντυπο υπό μορφή πληροφορίας.
Το παραμύθι ήταν το διοχετευμένο κατασκεύασμα ότι το πρόβλημα με τους μετανάστες στην ουδέτερη ζώνη είναι στημένο. Και ότι τα ΗΕ τοποθέτησαν στον χώρο τα αντίσκηνα πριν ακόμη εμφανιστούν οι μετανάστες. Αφήνοντας έτσι την υπόνοια ότι γνώριζαν και συμμετείχαν ενεργά στη διαδικασία της «παράνομης μετανάστευσης».
Η πληροφορία ήταν ότι, μετά το σοκ των ευρωεκλογών, τα κόμματα –ιδιαίτερα του «ενδιάμεσου χώρου»- αναζητούν τρόπους εκσυγχρονισμού τους για να ανακάμψουν.
Η είδηση ήταν η ομιλία του απόφοιτου του Πανεπιστημίου Κύπρου Λάμπρου Διονυσίου, κατά τη διάρκεια της τελετής αποφοίτησης, στην οποία αναφέρθηκε σε μια Κυπριακή Δημοκρατία βασίλειο της διαφθοράς και της διαπλοκής, και ως εκ τούτου πατρίδα της επιλεγμένης στασιμότητας.
Εμείς και οι άλλοι
Το έντυπο που δημοσίευσε την κατασκευασμένη πληροφορία για τα ΗΕ είναι γενικά ο μόνιμος πρωταθλητής στην προβολή αμάσητων «πληροφοριών» από το Προεδρικό, ή από άλλες υπηρεσίες που καθοδηγούνται από αυτό. Για κάθε μια από αυτές μπορείς να δεις καθαρά και την πρόθεση, καθώς και το υπό στόχευση πρόσωπο ή θεσμό.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο στόχος είναι τριπλός: (α) Να δημιουργηθεί στο εσωτερικό ομίχλη για τις επικρίσεις ΟΗΕ και ΕΕ για τη συμπεριφορά της Κυπριακής Δημοκρατίας απέναντι στους μετανάστες στην ουδέτερη ζώνη: «Αυτοί που μας κατηγορούν είναι συνωμότες εναντίον της Κύπρου μας». (β) Να προετοιμαστεί αρνητικά εναντίον των ΗΕ η κοινή γνώμη, ενόψει της αναμενόμενης έκθεσης για την Ουνφικύπ, όπου είναι περίπου βέβαιο ότι θα δεχτούμε αρκετά χαστούκια. (γ) Να ενισχυθεί το αρνητικό κλίμα κατά του Κόλιν Στιούαρτ· ο οποίος –φυσικά– δεν πρόκειται να αποφύγει την τύχη όλων των εκπροσώπων των ΗΕ στην Κύπρο, από τον Ντε Σότο μέχρι τη Σπέχαρ, δηλαδή να φύγει από την Κύπρο χυδαία διασυρμένος στην κοινωνία της.
Φαίνεται να έχουμε ένα μόνιμο πλέον πρόβλημα: Η γενικότερη εικόνα μας έναντι διεθνών οργανισμών και τρίτων χωρών είναι σταθερά στο ναδίρ. Δυστυχώς σταθεροποιήθηκε διεθνώς μια εικόνα γενικότερης αναξιοπιστίας, η οποία δεν ανατάσσεται με επικοινωνιακές ασπιρίνες. Τα αίτια είναι πολυπαραγοντικά, τα έχουμε πει και ξαναπεί. Το ψεύδος, η απάτη, και οι εικονικές δεσμεύσεις και υποσχέσεις είναι εδώ και είκοσι χρόνια μόνιμο στοιχείο της πολιτικής μας, σε όλους τους τομείς που αφορούν και τη διεθνή κοινότητα.
Το πιο άσχημο από όλα είναι ότι όσο περισσότερο στερεοποιείται η πεποίθηση των άλλων ότι είμαστε αναξιόπιστοι, τόσο περισσότερο στρέφεται το καθεστώς στο εσωτερικό για να το «προφυλάξει» από τις παρενέργειες της αναξιοπιστίας. Αυτό είναι το χειρότερο, επειδή αποτελεί ένδειξη ότι:
(1) Το καθεστώς στην Κύπρο (πολιτικο-κομματικό, οικονομικό κ.λπ.) παραμένει πεισματικά εσωστρεφές και συντηρητικό. Δεν είναι διατεθειμένο ακόμη και για μικρές τομές, προκειμένου να «ξεγελάσουμε» τους άλλους.
(2) Η απληστία είναι πια ανεξέλεγκτη. Οι ηγέτες μας και οι εξουσίες βλέπουν την απομόνωση και τη χωρίς επιστροφή κατάπτωση να έρχεται· αλλά, τυφλωμένοι από την πολιτική και οικονομική απληστία –και μάλιστα αλληλοτροφοδοτούμενη– δεν χαρίζουν ούτε «σεντ» για να την αποφύγουμε.
(3) Ο συνδυασμός των δύο πιο πάνω είναι εξόφθαλμα αυτοκαταστροφικός μακροπρόθεσμα. Αλλά κανένας τους δεν θέλει πια να βλέπει το «μακροπρόθεσμα». Ή δεν μπορεί.
Εμείς και ο εαυτός μας
Υπάρχει οποιοσδήποτε στην Κύπρο, εκτός κομματικών μηχανισμών, ο οποίος να πιστεύει ότι τα κόμματα που «ψάχνουν τρόπους να εκσυγχρονιστούν» θα τους βρουν και θα τους εφαρμόσουν; Τις δεκαετίες του 1990 και του 2000 υπήρχε πραγματική δυναμική εκσυγχρονισμού του πολιτικο-κομματικού συστήματος. Τελικά, αυτή η δυναμική είχε ένα μικρό ποσοστό επιτυχίας –σχεδόν προσχηματικό– αλλά γενικά σπαταλήθηκε, χάθηκε.
Στο μεταξύ, προκειμένου να επιβιώσουν, τα παραδοσιακά κόμματα δέσμευσαν τον εαυτό τους σε κάθε λογής δομική, λειτουργική, και πολιτική ανεντιμότητα. Τα πράγματα σήμερα είναι, από αυτήν την άποψη, πιο δύσκολα, χειρότερα από ό,τι πριν είκοσι ή τριάντα χρόνια. Η καταβύθιση στη διαπλοκή –πολιτική και οικονομική– είναι μεγαλύτερη. Πώς θα πετύχουν σήμερα αυτό που δεν πέτυχαν όταν υπήρχαν σχεδόν σε όλα τα παραδοσιακά κόμματα δυναμικές αλλαγής;
Άρα, το πιθανότερο είναι ότι κανένας δεν θα κάνει ριζοσπαστικές αλλαγές, ούτε διοικητικά, ούτε –προπάντων– στον τρόπο προσέγγισης της πραγματικότητας. Τα ρετουσαρίσματα θα πέσουν στο κενό. Και το πιθανότερο αποτέλεσμα είναι να πιαστούν ακόμη περισσότερο από τη διαπλοκή με την πολιτική και οικονομική εξουσία για να επιβιώσουν. Ακόμη πιο θρασείς παρασκηνιακές συμφωνίες για κατανομή θέσεων εξουσίας, για προσλήψεις και προαγωγές, για σιωπηλές πλάτες με ανταλλάγματα, για συμπολιτευόμενες «αντιπολιτεύσεις» με αντιπαροχές.
Θα επιβιώσουν; Ναι! Αλλά το ουσιαστικό κοινωνικό και πολιτικό κόστος θα είναι μεγάλο. Οι παλαιότερες γενιές θα ξεγελαστούν με μικροεπιδόματα και μικροδιευκολύνσεις, με παρατάσεις επιδοτήσεων και εθνοπρεπείς λόγους. Και θα συντηρήσουν το καθεστώς. Αλλά…
Οι Λάμπροι
Αλλά, το φυτίλι έχει ήδη ανάψει. Δεν θα έχουμε καμιά εκκωφαντική έκρηξη. Μπορεί και να μην την καταλάβουμε καν. Όμως η ζημιά θα είναι μεγάλη. Θα μοιράσει ίσως την κοινωνία στα δύο, και μάλιστα εν πολλοίς ηλικιακά.
Παλιά, κάτι ψέλλιζαν οι εικοσάρηδες. Σήμερα, βιώνουν πολύ έντονα τον βάλτο όλο και περισσότεροι. Από 45 χρονών και κάτω δεν ξεγελιούνται εύκολα. Ή ξεγελιούνται όλο και λιγότερο, όλο και λιγότεροι. Γιατί ανήκουν σε άλλον κόσμο, έχουν διαφορετικά εργαλεία ερμηνείας του. Ξέρουν τι γίνεται έξω από «την Κύπρο μας», γι’ αυτό και βιώνουν έντονα την κακοσμία του βάλτου.
Και επειδή ακριβώς ανήκουν σε διαφορετικό κόσμο, δεν θα σπαταληθούν μέσα στην ψευδαίσθηση ότι ο βάλτος μπορεί με δικούς τους αγώνες να γίνει θερμαινόμενη πισίνα. Απλώς, θα γυρίσουν την πλάτη. Όχι μόνο στο πολιτικό σύστημα, αλλά πολλοί από αυτούς και στην ίδια τη χώρα.
Οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες και οι φορείς εξουσίας αδυνατούν να καταλάβουν ότι αυτό που έρχεται δεν μπορούν ούτε να το κατανοήσουν, ούτε να το αντιμετωπίσουν με τα παλιά εργαλεία.
Ένα παράδειγμα είναι η διαφορά στη σχέση ουσίας και επικοινωνίας. Οι φορείς εξουσίας κρύβουν την έλλειψη ουσίας κάτω από το χαλί των επικοινωνιακών τακτικών. Νομίζουν ότι ανακάλυψαν το λυχνάρι του Αλαντίν, έχοντας αντικαταστήσει ένα μεγάλο μέρος της ουσίας με την ψευδή επικοινωνία. Οι νεότεροι δεν αντικαθιστούν το ένα με το άλλο. Τα συμπλέκουν, τα αντιμετωπίζουν ενιαία, γι’ αυτό και η επικοινωνία τους δεν είναι ψευδής.
Ο κόσμος που έρχεται δεν είναι «φαινόμενο Φειδίας» ή «φαινόμενο Λάμπρος», δηλαδή αυτό που πολλοί εκλαμβάνουν ως μια επικοινωνιακή και απολίτικη διαμαρτυρία. Ο κόσμος που έρχεται είναι μια διαφορετικής σύστασης ουσία-επικοινωνία, ενιαία.
Πηγή: https://politis.com.cy/apopseis/stiles/803707/o-valtos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου