Προσπαθώ να καταλάβω αν έχουν καμιά διάθεση, μετά την κατραπακιά των εκλογών, οι βουλευτές και τα κόμματα, να πλησιάσουν πραγματικά την κοινωνία, να την βοηθήσουν στα ουσιαστικά για να κερδίσουν την εμπιστοσύνη της. Με τι ασχολούνται, όμως, μετά τις εκλογές;
Με μικροπράματα. Αναλώνονται σε ανούσια ζητήματα και κάνουν περισσότερη φασαρία από ότι τους αναλογεί μόνο και μόνο για να έχουν κάτι να λαϊκίζουν. Κι αφήνουν την ουσία μακριά από αυτούς. Διότι, η ουσία θέλει δουλειά, θέλει ιδέες, θέλει κόπο και δεν έχει γρήγορη προβολή.
Ένα από τα μεγάλα προβλήματα της κυπριακής κοινωνίας είναι το κόστος ζωής, και ιδίως, τα ενοίκια στις πόλεις. Απλησίαστα για πάρα πολλούς. Προπάντων, για πάρα πολλούς νέους. Πώς και πότε ασχολήθηκαν με αυτό το ζήτημα οι βουλευτές μας, τα κόμματα. Κι εννοώ να ασχοληθούν σοβαρά, να πέσουν πάνω του αφοσιωμένα μέχρι να βρουν τρόπους να αντιμετωπιστεί.
Ας κάνουμε μια διαφορετική προσέγγιση. Εμείς πιστεύουμε πως εδώ που φτάσαμε μπορεί το φαινόμενο να αντιμετωπιστεί μόνο με έναν τρόπο. Να πεισθούν νέες οικογένειες (και παλιές, φυσικά) να κατοικήσουν εκτός πόλεων. Δεν λέμε να πάνε στα βουνά να φυτεύουν αμπέλια και να γίνουν αγρότες. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Μαζικά τουλάχιστον. Αλλά, θα μπορούσαν έχοντας τις δουλειές τους στις πόλεις να κατοικούν εκτός πόλεων όπου είναι φτηνότερα τα ενοίκια. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν υπάρχει εύκολη πρόσβαση προς τις πόλεις, προς τις δουλειές τους. Να μην χρειάζεται ο εργαζόμενος μία και δύο ώρες να πάει δουλειά κάθε πρωί.
Με αυτή τη λογική θα έπρεπε κόμματα και κυβέρνηση να ρίξουν όλη τους την ενέργεια σε αυτό. Να αντιστρέψουν τους όρους, δηλαδή. Όπως το κράτος με την πολιτική του φρόντισε να μεταφέρει τους κατοίκους στις αστικές περιοχές, να φροντίσει τώρα για το αντίθετο. Το 1960 οι κάτοικοι της υπαίθρου αποτελούσαν το 64% του πληθυσμού της Κύπρου, και το 35,9% κατοικούσαν στις αστικές περιοχές. Το 2001, που βρήκα στατιστικά στοιχεία, ο πληθυσμός της υπαίθρου έγινε το 31,2% και ο αστικός πληθυσμός έφθασε το 68,8%. Με όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια (πανεπιστήμια, ξένες εταιρείες) αυτή η διαφορά ενισχύθηκε ακόμα περισσότερο.
Τώρα βρισκόμαστε στο δίλημμα: Συνεχίζουμε αυτή την πορεία ή προσπαθούμε για μια ριζοσπαστική ανατροπή; Έχω την άποψη ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ανατροπή. Αλλά, χρειάζεται όραμα για κάτι τέτοιο. Και σκληρή δουλειά για να διαμορφωθούν οι συνθήκες. Ε, όταν οι άρχοντες του τόπου ασχολούνται με τις μικρότητες τους πώς να ασχοληθούν με τα σημαντικά;
Τους βάζω έναν προβληματισμό, λοιπόν. Αν γίνει ένας καλός δρόμος Λευκωσίας – Παλαιχωρίου (η ανάγκη διαπιστώθηκε πριν τριάντα χρόνια) πόσοι άνθρωποι θα μπορούσαν να έχουν τις κατοικίες τους σε όλα τα γύρω χωριά κι ας εργάζονται στην πόλη;
Αν γίνει ο δρόμος Λεμεσού – Σαϊττά πόσοι θα μπορούσαν να ζουν στα γύρω χωριά κι ας είχαν τις δουλειές τους στη Λεμεσό; Αλλά, όλος ο δρόμος, όχι ένα κομμάτι μήκους 3,6 χιλιομέτρων και κόστους €31,1 που έπρεπε να παραδοθεί τον Σεπτέμβρη του 2022 αλλά ακόμα δεν έγινε ούτε ο μισός. Ποιος ασχολείται με αυτό το ρεζιλίκι;
Αν γίνει ο δρόμος Πάφου – Πόλης Χρυσοχούς πόσοι θα ζούσαν στα γύρω χωριά κι ας εργάζονται στην Πάφο; Αλλά, όλος ο δρόμος, και στην ώρα του, όχι να πρέπει να παραδοθεί τον Δεκέμβριο του 2024, αλλά μέχρι τώρα να έχει γίνει μόνο το 30% του έργου και ο εργολάβος να ζητά και 33 μήνες παράταση και έξτρα εκατομμύρια. Διότι, αυτά αποθαρρύνουν, δεν ενθαρρύνουν.
Αν γίνει ο δρόμος Λευκωσίας – Σολιάς, πόσοι θα μπορούσαν να ζουν στα χωριά – ακόμα και στα μακρινά της Σολιάς και της Μαραθάσας- κι ας εργάζονταν στη Λευκωσία; Αλλά, όλος ο δρόμος, όπως υπόσχονται από το 2003 και όχι ένα κομμάτι καμιά δεκαριά χιλιόμετρα, που δεν παρακάμπτουν την ταλαιπωρία και την αργοπορία του παλιού δρόμου ανάμεσα στα χωριά.
Ας ασχοληθούν με αυτά, τα κόμματα και οι βουλευτές μας. Να πιέσουν,
να ασκήσουν έλεγχο, να κατεβάσουν ιδέες, να λύσουν προβλήματα. Φτάνει με
τους λαϊκισμούς και την εύκολη αυτοπροβολή. Δεν αφορά τους πολίτες.
Υ.Γ.
Όπως είπε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ «πολιτική είναι η ικανότητα να
παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν
έγινε». Πόσο ανταποκρίνεται στους δικούς μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου