Ούτε το φαινόμενο Φειδίας σηκώνει βαθυστόχαστες αναλύσεις, ούτε η αποτυχία των κομμάτων στην κάλπη. Ο Φειδίας δεν ήταν η εναλλακτική πολιτική λύση, γιατί αυτό θα προϋπέθετε κάποια έστω μικρή μεζούρα θέσεων και αντιπαραθέσεων. Αντί να αναλωνόμαστε, λοιπόν, στο γιατί ένας 24χρονος πήρε τα… νούμερα σύσσωμου του πολιτικού συστήματος, ας αρχίσουμε από το «Τι μόλις έπαθαν τα κόμματα;». Να το πιάσουμε ανάποδα, αφού τα ίδια τα κόμματα βρίσκονται ακόμη σε άρνηση.
Παρόλο που η τρολιά «Στον Κάρογιαν ανήκει κι αυτή η νίκη» ξεφούσκωσε στη φετινή κάλπη, δεν είδαμε – ακόμα – σοβαρή αυτοκριτική για την ανώμαλη προσγείωση, αντιθέτως ψέλλισαν τα τετριμμένα: Χάσαμε στις ευρωπαϊκές, νικήσαμε στις δημοτικές ή το αντίστροφο, αναμίχθηκε το Προεδρικό κλαψ κλαψ, τα αστέρια δεν ευθυγραμμίστηκαν, θα συγκαλέσουμε τα όργανα κ.λπ., τουτέστιν θα αφήσουμε τον χρόνο να μας ξεπλύνει και στο ενδιάμεσο θα σας ρίξουμε δυο-τρία κόκαλα να μασουλάτε εν είδει σκανδάλων, καβγάδων και φλογερών τοποθετήσεων στα σόσιαλ, γιατί και εμείς είμαστε τικτόκερς.
Δεν υπήρξα ποτέ αλεστήρας της πολιτικής και των εκπροσώπων της. Αντιθέτως, αναγνωρίζω σε όλο το φάσμα, μονάδες και ομάδες που βασανίζονται αθόρυβα, μελετούν, γράφουν-σβήνουν, μάχονται για θέσεις, προβληματισμούς, νομοσχέδια, με τα οποία μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί κανείς, άλλο αυτό. Το να τσακίζουμε τους πάντες – όπως τις χιλιάδες υπεραπλουστεύεις του κάθε πονεμένου που κατακλύζουν καθημερινά τα κοινωνικά δίκτυα, οι οποίοι με μια μονοκονδυλιά μουντζώνουν όλο το πολιτικό σύστημα – εκτός από σύμπτωμα ενός αμόρφωτου λαού, είναι και επικίνδυνο, κυρίως για την ίδια τη δημοκρατία, που ούτως ή άλλως δέχεται πιέσεις πανταχόθεν, εντός και εκτός βραχονησίδας. Ένα σκαλοπάτι πιο κάτω, στον πάτο δηλαδή, είναι διάφοροι προνομιούχοι χρυσοπιρουνάδες, που όχι μόνο σου λεν πώς να ψηφίσεις, αλλά και πώς να ζήσεις τη ζωή σου. Έλεος.
Με κάθε αφορμή, τα τελευταία κάμποσα χρόνια, επισημαίνω σε πολιτικούς και κομματάρχες, είτε διά ζώσης, είτε από εδώ, ότι ο λόγος τους είναι ανιαρός και η περιφορά τους βαρετή. Τη βρίσκει κανείς απείρως καλύτερα παρακολουθώντας μπογιά να στεγνώνει στον τοίχο παρά να χορεύει στον μονότονο ρυθμό τους. Εκτός κι αν το κάνουν επίτηδες, για να τους αγνοούμε, να μη ρωτάμε πολλά πολλά και να μπορούν έτσι ανενόχλητα να κάνουν τα δικά τους στην κάλυψη της σκιάς: Να πασάρουν κοντράτα σε φίλους, να εξαφανίζονται κάτω από το ραντάρ, να βολεύουν τον περίγυρό τους σε θέσεις, όλα αυτά – και εδώ είναι η μεγάλη αποτυχία του πολιτικού μας συστήματος – που θεωρούμε δεδομένο ότι συμβαίνουν και ότι περίεργο ήταν να μην. Γι’ αυτό αποτύχαμε σε όλα, σε μια μικρή χώρα η οποία θα ήταν τόσο εύκολο να μετατραπεί σε παράδεισο.
Στην πάντα άρα τα βαθυστόχαστα. Ήδη μέσω του Φειδία ο κόσμος ανύψωσε το μεσαίο δάχτυλο κι ας μην μπορεί να το διατυπώσει με ευφράδεια. Το «βαρετός» δεν ερμηνεύεται μόνο ως ξύλινη γλώσσα, βραδυκίνητοι ρυθμοί και γκρίζα κοστούμια. Προδίδει τα ρομποτάκια που αδυνατούν να πλησιάσουν και να αφουγκραστούν τον κόσμο και τα βάσανά του και την απουσία φαντασίας, την ανικανότητα να σκεφτούν πέρα και πάνω από τα κομματικά πλαίσια, έξω από τα κουτάκια τους και να επιδείξουν το πάθος και τη θέληση που χρειάζεται για να φέρουν εκσυγχρονισμό και προκοπή. Έχοντας σύμμαχο, βεβαίως βεβαίως, τα γρανάζια μιας κρατικής μηχανής που ψυχομαχεί και ζει τόσο όσο για να ταΐζει τον εαυτό της, ενώ όλα τ’ άλλα κινούνται σε απελπιστικά αργή κίνηση. Πιο αργά πεθαίνεις. Κι εσύ, κι εγώ.
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1481773/min-to-kourazoume-iste-vareti/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου