Βδελύσσομαι να κουοτάρω εκείνη την κυνική αλεπού, τον Τσώρτσιλ, αλλά έχει πει δυο πετυχημένα για τη δημοκρατία, που ταιριάζουν γάντι στην περίσταση. Το ένα είναι ότι «το καλύτερο επιχείρημα εναντίον της δημοκρατίας είναι μια συζήτηση πέντε λεπτών με τον μέσο ψηφοφόρο» και το άλλο ότι η «δημοκρατία είναι η χειρότερη μορφή διακυβέρνησης, αν εξαιρέσεις όλες τις άλλες».
Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο και κάπου εδώ θα έπρεπε να κλείσω τη σημερινή στήλη, κάνοντας ευτυχισμένο και τον σελιδωτή, τον οποίο κάθε εβδομάδα στήνω μέχρι την υστάτη και πετάει βελάκια στη φωτογραφία μου. Έλα, όμως, που υπάρχει ένας ελάχιστος απαραίτητος αριθμός λέξεων για να κλείσει η σελίδα και το lorem ipsum δεν αρκεί· πρέπει να δικαιολογήσω και τον μισθό μου…
Αναπτύσσοντας λοιπόν τον συλλογισμό, στην Ελλάδα 51.237 ψηφοφόροι της Ελληνικής Λύσης εξέλεξαν ευρωβουλεύτρια μια παντελώς άγνωστη και ανυποψίαστη 76χρονη χασάπισσα, λόγω… αλφαβητικής προτεραιότητας στο ψηφοδέλτιο. Με το ίδιο κόμμα εξελέγη, για δεύτερη θητεία, με 110.348 ψήφους ένας 30χρονος κτηνίατρος, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι το εκλογικό σώμα τον συνέχυσε (!) με τον στρατηγό εν αποστρατεία και πρώην αρχηγό ΓΕΣ Φραγκούλη Φράγκο, αναγκάζοντας τον τελευταίο να ξεκαθαρίσει δημόσια ότι… δεν ήταν υποψήφιος, κάνοντας λόγο και για «παρωδία».
Στην Κύπρο, η πολλάκις υμνολογημένη «σοφία του λαού» αποφάσισε να στήσει στο κομματικό κατεστημένο μια κακόγουστη τιμωρητική φάρσα και να στείλει στο ευρωκοινοβούλιο με 71.330 σταυρούς προτίμησης έναν ουρανεκατέβατο, απολίτικο και αστοιχείωτο «επιδραστή» (sic), με μεγαλύτερό του προσόν το θράσος χιλίων πιθήκων. Κάποιος που αυτοπροσδιορίζεται ως «καραγκιόζης του διαδικτύου», έλαβε με διαφορά τους περισσότερους ψήφους από όλους τους εκλεγέντες.
Η λαϊκή ετυμηγορία «κόσμησε» επίσης την Ευρωβουλή με έναν επαγγελματία εθνοκάπηλο, δίνοντάς του 14.842 ψήφους και δίνοντας για πρώτη φορά έδρα στο ΕΛΑΜ, ένα ξενοφοβικό, μιλιταριστικό, ακροδεξιό κόμμα. Μάλιστα, με όλον τον κουρνιαχτό που σήκωσε η περίπτωση του youtuber, πέρασε εντελώς στο ντούκου το γεγονός αυτό, σηματοδοτώντας και επίσημα την κανονικοποίηση του μεταφασισμού στην Κύπρο. Κυριολεκτικά, δεν άνοιξε ρουθούνι. Ίσα, ίσα, θεωρήθηκε αναμενόμενο και φυσιολογικό αποτέλεσμα.
Αυτό είναι διεθνές φαινόμενο, πάντως, που προφανώς σχετίζεται με την όλη συζήτηση περί δημοκρατίας και με το γεγονός ότι η ακροδεξιά στην Ευρώπη επελαύνει, έστω κι αν στη συγκεκριμένη συγκυρία πλασάρει τον εαυτό της ως πιο «soft» και συστημικά «κανονικοποιημένο», αναζητώντας μάλιστα απάγκιο στους Ευρωπαίους Συντηρητικούς και Μεταρρυθμιστές.
Μάλιστα, το ΕΛΑΜ έχει πλέον στα χέρια του και το άλλοθι ότι οι εκλογείς του δεν είναι «ψηφοφόροι διαμαρτυρίας», αφού αυτοί «απορροφήθηκαν» από τον ουρανοκατέβατο «αντισυστημικό» κλόουν, που μόνο αντισυστημικός δεν είναι. Με τους Κύπριους να αποδεικνύουν, έτσι, επί κάλπης πόσο σοβαρά παίρνουν την πολιτική και πού ακριβώς έχουν γραμμένους τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και την εκπροσώπηση της χώρας τους σ’ αυτούς. Κι όλα αυτά σε μια διεθνή συγκυρία που ο κόσμος μοιάζει να έκανε πισωγύρισμα 90 χρόνων και τον πλανήτη να ετοιμάζεται ήδη για τα χειρότερα. Είναι κλισέ, αλλά ταιριάζει εδώ να υπενθυμίσω ότι με την εντολή του λαού νομιμοποίησε την εξουσία του το 1933 ο Αδόλφος Χίτλερ και οι ναζί. Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία, που λένε και οι αγγλόφωνοι. Και η ιστορία είναι αμείλικτη.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα, ποια είναι η αντίδραση των απανταχού κρατούντων; Ή μάλλον ποια παραμένει η προτεραιότητα και η μόνη φιλοδοξία τους; Η πολιτική επιβίωση. Η δική τους ή του κομματικού μαντριού που εκπροσωπούν. Συνεπώς, θα ακολουθήσουν πάλι τη μοναδική συνταγή που γνωρίζουν: πολιτικοί ελιγμοί και στρατηγήματα, επικοινωνιακοί εντυπωσιασμοί και φυσικά ενίσχυση της πελατειακής αντιμετώπισης του εκλογικού σώματος, με την ελπίδα να φράξουν κάπως τον δρόμο στη ρινοκερίτιδα.
Μάλλον, όμως, εντέχνως παραλείπουν το γεγονός ότι είναι και οι ίδιοι μέρος αυτής της παρανοϊκής κατηφόρας. Οι ευθύνες τούς (μάς) βαραίνουν όλους. Με κίνδυνο η έννοια της δημοκρατίας όχι μόνο να χάσει το κύρος και την ισχύ της, αλλά ακόμη και να δαιμονοποιηθεί, το αδιέξοδο μοιάζει όλο και πιο ορατό. Μέχρι πρόσφατα, οι πολίτες θεωρούσαν βολική για τη ζαχαρένια τους την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, «προσλαμβάνοντας» με την ψήφο τους τούς στυγνούς «επαγγελματίες» του είδους για να κάνουν τη «λάντζα» -με το αζημίωτο φυσικά- έχοντας την ευχέρεια και την απόλαυση να τους βρίζουν και να τους επιρρίπτουν τις ευθύνες για όλα τα δεινά.
Αυτή η τάση μοιάζει να έχει μετατοπιστεί σε μια φαινομενικά απολίτικη και ανώριμη, αλλά βαθιά αιτιολογημένη αντίδραση, που οδηγεί σε ένα νέο τοπίο, ανεξερεύνητο όσο και τρομακτικό, ζοφερό, δυστοπικό. Τι να κάνουμε; Από τη στιγμή που, σε πείσμα του Σίλερ, οι ψήφοι εξακολουθούν να μετριούνται και όχι να ζυγίζονται, αυτή η στάνη αυτό το τυρί θα βγάζει. Και σε όποιον αρέσει.
Ελεύθερα, 16.6.2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου