Αναλυτές και κομματικοί που επιχειρούσαν το βράδυ της Κυριακής να εξηγήσουν πώς βρέθηκε ο Φειδίας με 70,000 ψήφους, καταφέρνοντας να πάρει στις κάλπες έναν στρατό από νέους και νέες, είπαν πως οι νέοι έχουν αγανακτήσει από τις συνέπειες -στη ζωή τους- από τις διαδοχικές κρίσεις και τις κυβερνητικές πολιτικές. Χιλιάδες νέοι, είπαν, παίρνουν τον εθνικό κατώτατο μισθό (άλλοι με 40 ώρες εργασίες, άλλοι με 44, άλλοι με 48), δυσκολεύονται να ενοικιάσουν, δεν μπορούν να αγοράσουν σπίτι, δεν κάνουν παιδιά, μένουν στους γονείς, δεν έχουν τις θέσεις εργασίας που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν με τα πτυχία τους.

Και ήταν ανάγκη να ψηφίσουν Φειδία; Δεν άκουσαν ποτέ για διαδηλώσεις, διεκδικήσεις, μαζικό αγώνα, οργάνωση, ενημέρωση, κοινή δράση, νέα κινήματα;

Λίγο-πολύ συμφωνούσαν όλοι στα στούντιο. Με τέτοιες συνθήκες διαβίωσης για μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού, δεν θα έπρεπε τα κόμματα να περιμένουν κάτι καλύτερο από τις εκλογές.

Ναι, αλλά όλες αυτές οι διαφημισμένες αναβαθμίσεις της κυπριακής οικονομίας «από ξένους οίκους», οι οποίες χαιρετίστηκαν από συμπολίτευση και αντιπολίτευση τι ακριβώς σημαίνουν; Οι καλές εκθέσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την κατάσταση των δημοσιονομικών μας και τη μείωση του δημόσιου χρέους δεν λένε τίποτα; Ούτε η ικανοποίηση του ΔΝΤ για τις νούσιμες πολιτικές του αρμόδιου υπουργείου μας μετρά; Η ικανοποίηση -κάθε πεντέξι μέρες- του υπουργού Οικονομικών επειδή έχουμε ένα από τα ψηλότερα ποσοστά ανάπτυξης στην Ευρωζώνη και σε όλη την ΕΕ δεν είναι αρκετή για να πούμε… δόξα σοι ο Θεός; Ο πληθωρισμός που… μειώνεται; Ο ΦΠΑ που είναι μηδενικός «στα βασικά»;

Δηλαδή τη μια βδομάδα κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους ότι η οικονομία πατά σε γερά θεμέλια και ότι πήραμε το μάθημα του 2013 και δεν θα την ξαναπάθουμε και την άλλη λέμε έχουν δίκαιο οι νέοι μας να γυρίζουν την πλάτη στα κόμματα και την πολιτική, αφού δεν μπορούν να ζήσουν;

Οι ευρωεκλογές έγιναν μόλις 15-16 μήνες από τις προεδρικές, όταν -πάλι- μεγάλες μάζες «γύρισαν την πλάτη» στα μεγάλα κόμματα, «επαναστάτησαν, ξύπνησαν, αντέδρασαν» και ανέδειξαν στην ηγεσία «έναν νέο και έντιμο πολιτικό, που δεν στηριζόταν από κανένα μεγάλο κόμμα». Λαμπρά.

Σήμερα, είναι ζήτημα αν εξακολουθούν να πιστεύουν σε αυτόν έστω οι μισοί. Ό,τι κι αν λέει η Κομισιόν, ό,τι κι αν γράφει το ΔΝΤ, όση αισιοδοξία και αν αποπνέουν τα επίσημα οικονομικά, όσο συμπαθής και επικοινωνιακός κι αν είναι ο πρόεδρος, όσα κύπελλα κι αν σηκώσει, μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού επιμένει να λέει πως δεν περνά καλά, δεν τα βγάζει πέρα, δεν αισιοδοξεί.

Και ξαναψηφίζει τώρα «έξω από το κουτί», έναν ακόμα νεαρότερο. Κι αν ο σημερινός Πρόεδρος μάς έταξε λαγούς και πετραχήλια και μας παρέσυρε τους φτωχούς, ο Φειδίας δεν υποσχέθηκε τίποτε. Παιδκιά, θα διαβάσει, θα μάθει, θα προσπαθήσει να είναι χρήσιμος. Ως εκεί. Αν τα καταφέρει καλώς. Αν όχι, κάτι άλλο θα βρεθεί στο you tube.

Ότι μπορούμε να κατηγορήσουμε τα κόμματα -και την κυβέρνηση (αυτήν, την προηγούμενη, την προπροηγούμενη)- για χίλια πράγματα δεν χωρεί συζήτηση.

Κάποια στιγμή όμως, πρέπει να συζητήσουμε αν μπορούν να βρεθούν και να δοθούν λύσεις αν εμείς -η εκλογική βάση, η κοινωνία- συνεχίσουμε να είμαστε αυτοί που είμαστε. Αυτοί που γίναμε και αυτοί που γινόμαστε.

Πόσες φορές να πούμε «μίλησε ο λαός», «κουράστηκε η κοινωνία», «μπούχτησαν οι νέοι», «τους γύρισαν την πλάτη οι ψηφοφόροι» και να πανηγυρίζουμε επειδή «τους τη φέραμε» ή «εκάτσαν πάνω τα κόμματα»; Μόνο τα κόμματα;

Πόσες φορές να μας χειροκροτήσουμε που βάλαμε τους κατεργάρηδες στη θέση τους, ψηφίζοντας… «αντί να αφήσουμε άλλους να αποφασίσουν στη θέση μας»; Είδε κανείς να αλλάζει κάτι προς το καλύτερο; Κι αφού όλοι απαντούμε όχι, ευθύνη «ο λαός», «η κοινωνία, «οι νέοι», «οι γέροι» δεν έχουν καμία; Ακόμα κι όταν ένα παιδί κάνει την πλάκα του και χιλιάδες άλλοι ξωπίσω του λένε «σικκιμέ»;