Η διαιώνιση καυτών θεμάτων της κυπριακής κοινωνίας καλά κρατεί. Πάρτε μια εφημερίδα της περασμένης 5ετίας και δείτε τι έγραφε την αντίστοιχη περίοδο για συγκεκριμένο ζήτημα που μας απασχολεί και σήμερα.
Δεν θα υπάρχουν διαφορές. Τα ίδια ρεπορτάζ, επαναλαμβανόμενα. Προβλήματα με διαχρονικότητα. Η πάροδος του χρόνου τα άφησε αναλλοίωτα… Γιατί αξιωματούχοι της Πολιτείας και πολίτες δεν κατάφεραν να επιτύχουν την πολυπόθητη αλλαγή.
Έτσι, λοιπόν, δεν μας προξένησε εντύπωση που πάλι μια πυρκαγιά, αυτή τη φορά στην Πάφο, προκάλεσε καταστροφές και συνοδεύτηκε από φωνές για τα πτητικά μέσα πυρόσβεσης. Πάντα η ίδια ιστορία τα τελευταία χρόνια.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, μιλώντας δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από την πυρκαγιά -από το ΚΣΕΔ στη Λάρνακα- είπε ότι «η Κυπριακή Δημοκρατία θα αποκτήσει κάτι που έπρεπε να είχε εδώ και χρόνια, τα δικά της πτητικά μέσα». Άραγε, να το θεωρήσουμε ως δέσμευση αυτό;
Ο Πρόεδρος στην ίδια σειρά τοποθετήσεων προσπάθησε να μας πει ότι δεν μπορούμε να αποκτήσουμε πυροσβεστικά αεροσκάφη ή ελικόπτερα λόγω… προσφορών: «Υπάρχει το θέμα των προσφορών Αντιλαμβάνεστε ότι αν δεν βγούμε σε προσφορές θα υπάρχει κριτική γιατί δεν βγήκαμε σε προσφορές. Βγαίνεις σε προσφορές, γίνονται προσφυγές…». Δεν κατάλαβα τι μας είπε ο Πρόεδρος. Ότι θα καούμε λόγω της κριτικής για τις προσφορές; Ότι θα καούμε επειδή δεν μπορούμε να ολοκληρώσουμε μια διαδικασία προσφορών;
Όλο αυτό το χάλι και τα επαναλαμβανόμενα προβλήματα, έχουν να κάνουν με συγκεκριμένα φαινόμενα στην Κύπρο. Προσέξετε τι γίνεται. Είχαμε δυο καταστροφικές πυρκαγιές εντός της τελευταίας 7ετίας, με μια κλιματική αλλαγή να δείχνει τα δόντια της, κι όμως αδιαφορήσαμε. Το 2016 κάηκε η Σολέα, αφήνοντας μια ανυπολόγιστη καταστροφή με θύματα, ενώ τον Ιούλιο του 2021 η πύρινη λαίλαπα έπληξε ορεινές περιοχές σε Λάρνακα και Λεμεσό καίγοντας ζωντανούς τέσσερις ανθρώπους.
Αυτές οι δυο καταστροφικές πυρκαγιές θα έπρεπε να μας ταρακουνήσουν. Πέραν, όμως, από τη συγκίνηση που επιδείξαμε περιοδικά και κάποιες επιμέρους βελτιώσεις που κάναμε στο θέμα αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών, δεν φροντίσαμε για το σημαντικότερο: Να δώσουμε μόνιμα λύση στο θέμα των πτητικών μέσων.
Αυτό που μας λείπει είναι η κοινωνική συνείδηση και η κοινωνική αλληλεγγύη.
Διότι εμείς, όταν πληγεί μια περιοχή της Κύπρου από πυρκαγιά, για να συγκινηθούμε πραγματικά και να αντιδράσουμε θα πρέπει η φωτιά να φτάσει έξω από την πόρτα μας. Υπάρχει μια κοινωνική οκνηρία, μια αναλγησία, ένας μοναδικός κι ανεξήγητος ωχαδερφισμός σε μια σταλιά τόπο. Αυτή είναι και η εξήγηση για την κατάσταση που βιώνουμε.
Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί, για παράδειγμα, θυμούνται να θέσουν θέμα με τα κλιματιστικά στο σχολείο πάντα όταν έρθει ο καύσωνας. Όλο το χρόνο ξεχνάμε το ζήτημα και το θυμόμαστε όταν αρχίσουν τα παιδιά μας να παρουσιάζουν σημάδια θερμοπληξίας. Και οι όποιες κινητοποιήσεις είναι της πλάκας. Σπασμωδικές αντιδράσεις.
Αναλογιζόμενος ο γράφων όλα αυτά, ενθυμήθηκε και το –επίσης διαχρονικό και συνάμα επίκαιρο- θέμα με το Πόθεν Έσχες. Το ανέκδοτο των δεκαετιών. Φωνάζουμε για χρόνια ότι οι αξιωματούχοι πρέπει να υποβάλλουν δήλωση περιουσιακών στοιχείων με έναν μηχανισμό για επαλήθευση των όσων μας δηλώνουν. Τώρα, λέει η ειδησιογραφία, κάποιοι βουλευτές είναι αποφασισμένοι να προωθήσουν για ψήφιση τα σχετικά νομοθετήματα που ρυθμίζουν το θέμα, μέχρι τις 11 Ιουλίου. Η πλάκα είναι ότι οι βουλευτές προκάλεσαν καθυστέρηση με αποτέλεσμα τώρα που έκλεισαν τριετία (1η Ιουνίου) να τη σκαπουλάρουν, αφού θα υποβάλουν δήλωση Πόθεν Έσχες με τη γνωστή διαδικασία της πλάκας.
Ο βουλευτής Δημήτρης Δημητρίου, ο οποίος πρωτοστατεί από το 2021 για να διευθετηθεί το ζήτημα, προειδοποιούσε από τον Απρίλιο (μάταια) ότι αν γίνει αυτό (που έγινε εν τέλει) «θα μας κρεμάσουν ανάποδα στο αίθριο της Βουλής και θα μας ρίχνουν βέλη». Το ερώτημα: Ποιος θα τους κρεμάσει ανάποδα; Οι πολίτες που θυμούνται να φωνάξουν επιλεκτικά και κατόπιν εορτής;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου