Όσο οι φυσικές καταστροφές συνέβαιναν σε χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου, μπορούσαμε να καθησυχαζόμαστε πως τα μεγέθη των καταστροφών έχουν να κάνουν με τις υποδομές: Πρόχειρα φτιαγμένα σπίτια, πόλεις χωρίς συστήματα διαχείρισης της βροχής, άνθρωποι που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές χωρίς περιθώρια διαφυγής, ανυπαρξία προηγμένων συστημάτων πρόβλεψης και προειδοποίησης και άλλες ελλείψεις και συνθήκες που ενίσχυαν το κακό είτε αυτό ήταν τσουνάμι, είτε τυφώνας, είτε σεισμός ή πλημμύρες ή άλλο φυσικό φαινόμενο.
Είναι αλλιώς όμως να βλέπεις την καταστροφή να συμβαίνει στον προηγμένο κόσμο, σε πόλεις σαν και τις δικές μας, με ανθρώπους που ζουν σε γειτονιές οι οποίες δίνουν την εντύπωση πως δεν είναι ευάλωτες σε φυσικά φαινόμενα. Σε πόλεις που μετράνε αιώνες ζωής και έχουν ανταπεξέλθει διαφόρων καταστάσεων. Είναι αλλιώς να βλέπεις σύγχρονους δρόμους να μετατρέπονται σε ποτάμια παρασέρνοντας τα πάντα. Χώρους στάθμευσης να μοιάζουν με λίμνες μέσα στις οποίες επιπλέουν αυτοκίνητα. Πάρκα όπου πριν λίγες ώρες έπαιζαν παιδιά να εξαφανίζονται κάτω από το νερό, καταστήματα να βουλιάζουν στη λάσπη, γηροκομεία, νοσοκομεία, σχολεία εντελώς απροστάτευτα στη σφοδρή καταιγίδα. Και κυρίως, δεκάδες νεκροί. Άνθρωποι που μπορεί να βρίσκονταν απλά στο σπίτι τους.
Με τις εικόνες αυτές, που θα μπορούσαν να είναι στις δικές μας πόλεις, μπορούμε να ταυτιστούμε και να αντιληφθούμε πως είμαστε όλοι το ίδιο ευάλωτοι στα φυσικά φαινόμενα. Κι ίσως ταυτόχρονα μπορούμε να αντιληφθούμε πως το τι συνέβη στην Ισπανία τώρα και πιο πριν στην Τσεχία, την Πολωνία, τη Ρουμανία, την Ουγγαρία και την Αυστρία καθώς και πέρσι στην Ελλάδα, δεν είναι παροδικά «καμώματα του καιρού». Οι επιστήμονες είχαν προειδοποιήσει και συνεχίζουν να προειδοποιούν: Τα φαινόμενα αυτά είναι αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής και όλο και πιο συχνά θα συμβαίνουν πλέον. Στην Ισπανία, η μη προειδοποίηση οδήγησε σε επικρίσεις ότι θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί θάνατοι. Ωστόσο, οι μετεωρολόγοι λένε ότι η πρόβλεψη της διαδρομής των γρήγορα κινούμενων, έντονων καταιγίδων είναι πολύ δύσκολη υπόθεση.
Και τι μπορούμε να κάνουμε οι πολίτες; Δυστυχώς, τίποτα. Το χάρτινο καλαμάκι, η κομποστοποίηση, η τσάντα πολλών χρήσεων, η αποφυγή κατανάλωσης κρέατος και άλλες μικρές κινήσεις στην καθημερινότητα μας δεν αποτελούν παρά ασπιρίνες. «Ακούμε τους πολιτικούς, από τη μια, να περιγράφουν την κλιματική κρίση και, από την άλλη, τα μέτρα που προτείνουν, είναι τόσο δυσανάλογα απέναντι στο μέγεθος της κρίσης. Μέχρι σήμερα ακούγαμε προτροπές όπως “άλλαξε τις λάμπες στο σπίτι και βάλε λαμπτήρες εξοικονόμησης”, “πάρε υβριδικό αυτοκίνητο” κ.λπ.», γράφει η Ναόμι Κλέιν τονίζοντας πως η ρίζα του προβλήματος είναι το επεκτατικό μοντέλο του καπιταλισμού. «Ο φιλελευθερισμός και οι υπέρμαχοί του είναι παγιδευμένοι σε μια ιδεολογία αδιαφορίας για την κλιματική κρίση, αφού δεν μπορούν να φανταστούν τίποτα εκτός από την επικερδή ανάπτυξη και την κατανάλωση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου