Το Δεκέμβριο του 1999, το περιοδικό Time χαρακτήρισε το τραγούδι Strange Fruits ως το «τραγούδι του αιώνα» και τρία χρόνια μετά η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου το περιέλαβε στις 50 πιο σημαντικές ηχογραφήσεις του αιώνα που μας πέρασε. Το εν λόγω τραγούδι θεωρείται πως επηρέασε το κίνημα των ανθρώπινων δικαιωμάτων της δεκαετίας του 1950 – 1960.
Τι είναι αυτό το τραγούδι και γιατί το αναφέρουμε; Γιατί ίσως μπορεί να αντλήσουμε κάποια διδάγματα από τα όσα πέρασε η ανθρωπότητα και που δεν θα έπρεπε να θέλει να ζήσει ξανά.
Οι στίχοι γράφτηκαν από ένα καθηγητή γυμνασίου του Μπρονξ, τον Άμπελ Μέροπολ, ο οποίος χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Λιουις Άλαν και το δημοσίευσε το 1936 σε ένα εκπαιδευτικό περιοδικό, ενώ αργότερα το μελοποίησε μόνος του. «Δέντρα του Νότου κρατούν έναν περίεργο καρπό/Αίμα στα φύλλα κι αίμα στις ρίζες…/Μυρωδιά από μαγνολίες, γλυκιά και φρέσκια/Και ξαφνικά, μια οσμή από καμένη σάρκα/Τούτος είναι καρπός για να τον κατασπαράξουν τα κοράκια/Για να τον μαζέψει η βροχή, για να τον ρουφήξει ο αέρας/Για να τον σαπίσει ο ήλιος, για να τον ρίξουν τα δέντρα/Τούτη είναι μία σοδειά περίεργη και πικρή».
Ο περίεργος αυτός καρπός ήταν τρεις άντρες που αφού λιντσαρίστηκαν (μόνο και μόνο γιατί ήταν μαύροι) κρεμάστηκαν σε ένα δέντρο και αφέθηκαν εκεί, σε δημόσια θέα, να τους κατασπαράξουν τα κοράκια, να τους σαπίσει ο ήλιος (η σκηνή είναι καταγραμμένη σε φωτογραφίες της εποχής).
Το τραγούδι δεν ήθελε κανένας να το πει μέχρι που πείστηκε (με κίνδυνο να τερματιστεί η καριέρα της) η Μπίλι Χόλιντεϊ. Η δισκογραφική εταιρεία της αρνήθηκε να το ηχογραφήσει, αλλά ανέλαβε μια εναλλακτική εταιρεία και το τραγούδι κυκλοφόρησε το 1939 καταφέρνοντας να γίνει ύμνος κατά του ρατσισμού. Η συγκλονιστική ερμηνεία της Μπίλι Χόλιντεϊ, κατάφερε να αγγίξει πολλούς ανθρώπους βοηθώντας ενδεχομένως (μαζί με άλλες διαμαρτυρίες και ενέργειες) στην ανατροπή του κλίματος.
Εκείνη την εποχή δεν ήταν μόνο οι μαύροι στο στόχαστρο. Στα εστιατόρια υπήρχαν πινακίδες κατά των Ελλήνων. Απαγόρευαν την είσοδο στους αρουραίους και στους Έλληνες.
Σήμερα, η αστυνομία ψάχνει τα κίνητρα των επιθέσεων κατά των ξένων που εργάζονται στη διανομή φαγητών και ποτών. Αυτούς που ονομάζομαι ντελιβεράδες, υποβαθμίζοντας άθελα μας την ανθρώπινη διάσταση. Ποια να είναι άραγε τα κίνητρα εκτός από ρατσιστικά; Στα ΜΜΕ ειδικοί δίνουν συγχωροχάρτι στους φασίστες. Γιατί, λένε, νοιώθουν να εκτοπίζονται από τους ξένους. Από τους πιο αδύναμους, που αποτελούν εύκολο στόχο. Όχι από τους υπόλοιπους.
Δεν χρειάζονται όμως πολλές αναλύσεις. Ο ρατσισμός απειλεί πρώτα από όλα τον κοινωνικό ιστό του τόπου. Αν δεν νοιαζόμαστε για τους ντελιβεράδες, ας νοιαστούμε για αυτό.
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1524286/an-den-ine-ratsismos-ti-ine/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου