Ένας αιώνιος έφηβος 80 Μαΐων και γύρω του έξι χιλιάδες κόσμου, νεαροί, μεσήλικες, γέροι και παιδιά, όλοι όρθιοι, να τραγουδούν, να χορεύουν, να υμνούν των Ελλήνων τις κοινότητες που φτιάχνουν άλλους γαλαξίες! Δεν ήταν μόνο μια μεγάλη, ιστορική συναυλία για τη Μεταπολίτευση στο Ηρώδειο, το βράδυ της Δευτέρας 8 Ιουνίου.
Δεν ήταν μόνο η παρουσία των καλλιτεχνών, της χορωδίας της ΕΡΤ, του δικού μας Σταύρου Λάντσια στο πιάνο και στα ντράμς, τα τραγούδια που μας μεγάλωσαν, οι γνώριμοι ήχοι μιας κοντινής Ελλάδας, το πλαίσιο του μεγαλοπρεπέστατου πέτρινου Ηρωδείου, η σκιά του φωτισμένου Παρθενώνα, και η λάμψη του πολιτισμού του κέντρου, της μητρόπολης!
Ήταν η συνειδητοποίηση των χρόνων που περνούν και πίσω δε γυρνούν, τι ζήσαμε και πως το βιώσαμε, η αναπόφευκτη σύγκριση με το τι ζούμε και πως αντέχουμε, η νοσταλγία της νεότητας, ίσως και ένας ενδόμυχος θυμός, ή ακόμη αγωνία και αβεβαιότητα για το τι θα έλθει. Πιο απλά, η ηλικία μας και πως τα πάντα ρει και ό,τι τίποτα δε μένει το ίδιο.
Ο Σαββόπουλος, μοναδικός! Γλυκός, τρυφερός και δηκτικός εκεί που πρέπει και αρμόζει, νοσταλγικός αλλά και απίστευτα νεαρός, να παραμυθιάζει όπως ξέρει, να υμνεί και να δίνει ελπίδες για την έννοια και τη σημασία της διατήρησης της Δημοκρατίας των Ελλήνων. Και μετά να αφήνεται στο πάθος του, να τραγουδά με το σώμα του ολάκερο, να συναρπάζει, ν’ απογειώνει και ν’ απογειώνεται. Μίλησε από τα βάθη της ψυχής του για τους Έλληνες, για τη ζώσα, παρούσα και γεμάτη φως Ελλάδα, αλλά και για την Κύπρο που οι εμπόροι τη μισούνε και το άδειο μας πρόσωπο που η Κύπρος το πληρώνει. Δεν μιλάμε για ένα τραγουδοποιό, αλλά για έναν άνθρωπο που έχει ζήσει την Ελλάδα, την γνωρίζει και βαθιά την αγαπά. Ο λόγος του ήταν πολιτικός, μεστός, καταπραϋντικός για όσους υποφέρουν από ανασφάλεια.
Όταν ανέβηκε η Φαραντούρη στη σκηνή, υποβασταζόμενη από τον ίδιο τον Σαββόπουλο, το θέατρο σηκώθηκε όρθιο, εκείνη κάθισε στην καρέκλα και πήρε το μικρόφωνο και η φωνή της αντήχησε στο Αιγαίο και στα πέρατα του μυαλού μου. Το θέατρο σίγησε, δεν άκουγες βελόνα να πέσει. Τραγούδησε το «Δρόμοι Παλιοί» σε στίχους Μανώλη Αναγνωστάκη. Νομίζω δεν ήμουν η μόνη που την άκουγα με δάκρυα στα μάτια. Μόνο η κορμοστασιά της, το βάρος του ονόματος του Θεοδωράκη που κουβαλά στους ώμους της καθήλωσε τους πάντες. Ακολούθησαν ο Νταλάρας, ο Μητσιάς, ο Θηβαίος, η Γαλάνη, η Μελίνα Τανάγρη, μια ομάδα μουσικών καταπληκτική, μουσικές και στίχοι αγαπησιάρκοι, πονεμένοι, χαρούμενοι, νοσταλγικοί μπλεγμένοι μέσα στο είναι του καθενός μας.
Επέστρεψα στο νησάκι μου. Ευχαρίστησα τη φίλη μου που μου έκανε δώρο τη συναυλία και μαζεύτηκα στη γωνιά μου σιωπηρή, σκεπτόμενη αυτά που ένιωσα. Τα μέτρησα όλα. Και τα χρόνια και τις εμπειρίες, και τη γνώση και την απόγνωση. Αναπόφευκτα συγκρίνω ανόμοια πράγματα, αναγνωρίζω την Ανατολή μέσα μου, αναγνωρίζω τη διαφορά της μητρόπολης από, ναι, την επαρχία, όσο κι αν η λέξη αυτή δεν ανταποκρίνεται στο τι θα μπορούσε να ήταν η πατρίδα μου σήμερα αν είχε περισσότερο σεβασμό στην ίδια την προσωπικότητα και τη γη της, αλλά με λιγότερα συμπλέγματα ανωτερότητας/κατωτερότητας λόγω ανασφάλειας.
Ο τόπος μου είναι σήμερα μια μόνιμη πηγή αγωνίας και απόγνωσης ίσως γιατί δεν έχουμε καταλάβει τον ρόλο και το μέγεθός μας στην ανατολική Μεσόγειο. Ουδείς βοήθησε, ώθησε να ονειρευτεί τούτος ο λαός τι θα μπορούσε να ήταν το νησί επανενωμένο, ποιες θα μπορούσαν να είναι οι προοπτικές του, οι δυνατότητες που θα πρόσφεραν την αναγκαία και σταθερή ευημερία για όλους! Δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να μεγαλώνουμε παιδιά φυτεύοντας στα μυαλά τους μόνο πόνο και παράπονο. Διάβασα την επιστολή της Ολγκίν προς Κύπριους, κατάλαβε με γυναικεία διαίσθηση τον χαρακτήρα και το ποιόν του τόπου, τα προβλήματα της παιδείας και του εγκεφάλου μας από τα οποία δεν μπορούμε, ή μάλλον δε θέλουμε να αποστασιοποιηθούμε.
Σίγουρα άλλο η Ελλάδα και άλλο η Κύπρος σήμερα, το Εθνική Ελλάδα γειά σου είναι ένας στίχος μόνο, για όσους θυμώσουν για τον τίτλο του σημερινού μου πονήματος.
Το τι θα απογίνουμε, θα εξαρτηθεί και πάλι από τη δική μας συμπεριφορά, τη θέλησή μας να πάμε μπροστά, ν’ αλλάξουμε και να ευημερήσουμε όλοι και όχι οι λίγοι, ή να παραμείνουμε μετέωροι, αχαραχτήριστοι, χωρίς ειρμό και σκέψη, εξαρτώμενοι και πάλι πλήρως από μελλοντικούς παράνομους και μη επενδυτές, λικνιζόμενοι αμέριμνα σε ένα πέλαγος βαθύ, αναμένοντας τη συνδρομή των ανέμων και των τρίτων.
Συναντήθηκαν ο Ερτογάν και ο Μηστοτάκης στη Νέα Υόρκη «χωρίς κλίμα ευφορίας», είπαν οι δημοσιογράφοι. Δεν γνωρίζουμε το περιεχόμενο της έκθεση Ολγκιν. Η Ελλάδα θα είναι πάντα παρούσα, όπως εξ’ άλλου ήταν διαχρονικά όταν μπορούσε, αλλά θα επιλέξει και η ίδια τον δρόμο και το συμφέρον της, έχοντας επίγνωση των δικών μας στραβοπατημάτων και ανασφαλειών. Δεν μπορούμε να είμαστε πάντα στον αέρα, χωρίς βάση, χωρίς ένα τυφλοσούρτη για το μέλλον μας, τουλάχιστον μια προσπάθεια να βγούμε από τη λάσπη μέσα στην οποία βρίσκουμε ένα καλό καταφύγιο για την ώρα. Πενήντα χρόνια κρυβόμαστε…
Γνωρίζοντας την ιστορική πορεία μας στον χρόνο, η αγωνία μου αυξάνεται ακόμη περισσότερο…
Ελεύθερα, 14.7.2024
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1489744/ethniki-ellados-gia-sou/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου