Μετά από πέντε χρόνια αποφασίζουμε να ταξιδέψουμε σε άλλα μέρη. Κι ανακαλύπτουμε πως δεν βρεθήκαμε απλά σε άλλη χώρα, αλλά και σε άλλη εποχή. Κι αν δεν είσαι εξοικειωμένος με την τεχνολογία, δεν μπορείς να κάνεις πολλά. Τις πρώτες ώρες παθαίνεις ένα σχετικό σοκ. Πότε άλλαξε τόσο πολύ ο κόσμος;
Λεφτά, σε κέρματα και χαρτονομίσματα, δεν γίνονται σχεδόν πουθενά δεκτά. Οι ταμίες σε καταστήματα είναι είδος προς εξαφάνιση. Σκανάρεις σε μηχανές οτιδήποτε, από τρόφιμα μέχρι ρούχα και αντικείμενα, πληρώνεις με την κάρτα και φεύγεις. Στην αρχή σε ξενίζει. Αρνείσαι. Κι ύστερα, θέλοντας και μη, δοκιμάζεις. Κι ανακαλύπτεις πως δεν είναι τόσο δύσκολο. Αν σε αρέσει ή όχι είναι ένα ερώτημα που δεν αφορά κανένα. Απλά πειθαρχείς.
Θες να επισκεφτείς μουσείο; Τουλάχιστον στα δύο που θελήσαμε εμείς, πρέπει από πριν να επιλέξεις μέρα και ακριβή ώρα (με περιθώρια συν πλην 15 λεπτά), να πληρώσεις, να κατεβάσεις το εισιτήριο στο κινητό και να το σκανάρεις όταν θα εισέλθεις. Μέσα στο μουσείο επίσης πρέπει να σκανάρεις τα barcode δίπλα από κάθε έργο για να βρεις τις σχετικές πληροφορίες. Για να διακινηθείς θα πρέπει να κατεβάσεις στο κινητό σχετικό application και να σκανάρεις καθώς μπαινοβγαίνεις σε τραίνα, τραμ, μετρό, λεωφορεία. Πριν ξεκινήσεις όμως, μπορείς να βρεις όλες τις πληροφορίες με πάσα λεπτομέρεια και απλότητα που δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα καταφέρεις. Εξάλλου οι άλλοι λαοί δεν είναι, ίσως, πιο έξυπνοι από εμάς. Μάλλον καλά οργανωμένοι είναι.
Παρόλα αυτά, το ανέπαφα και απρόσωπα, δεν οδηγεί σε απομόνωση και αποκοινωνικοποίηση. Οι άνθρωποι μιλούν μεταξύ τους, γελούν δυνατά, συναναστρέφονται, βγαίνουν έξω, περπατούν, συναντιούνται, βρίσκουν αφορμές να πιάσουν κουβέντα ακόμα και με άγνωστους, δίνουν πρόθυμα πληροφορίες, μπαίνουν ακόμα και στον κόπο να ψάξουν από τα δικά τους τηλέφωνα για να σε καθοδηγήσουν εσένα που έρχεσαι από μια άλλη εποχή. Ακόμα και σε χώρους που λειτουργούν όλα ηλεκτρονικά, πάντα υπάρχει κάποιος τρόπος να βρεις απάντηση ή εμφανίζεται κάποιος σαν από μηχανής θεός να σε καθοδηγήσει. Κι ο πανικός του covid έχει ξεπεραστεί. Οι εργαζόμενοι δεν είναι οχυρωμένοι πίσω από Plexiglas τοίχους και «μην μου μιλάτε, μην με πλησιάζετε».
Και μετά από δέκα μέρες επιστρέφεις. Και προσπαθείς να βρεις απάντηση στο ερώτημα «τι κάνω αν δεν έχει φτάσει η βαλίτσα μου;». Σε αυτό το απλό ερώτημα δεν υπάρχει μία απλή εξήγηση, μία ανθρώπινη κουβέντα με φιλικό και επεξηγηματικό τρόπο. Κι ενώ τα έβγαλες πέρα σε μια χώρα που όλα σχεδόν λειτουργούν ηλεκτρονικά, στην Κύπρο νοιώθεις την απόλυτη αποξένωση. Δεν υπάρχει από μηχανής θεός να βοηθήσει. Κόψε το κεφάλι σου να βρεις την απάντηση. Είναι η ζέστη άραγε;
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1492958/enas-allos-kosmos/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου