Η φάση στην τέταρτη περίοδο του αγώνα Κροατία – Ελλάδα καρφώθηκε στο μυαλό μου. Και στην καρδιά μου η αλήθεια. Δεν νομίζω ότι θα φύγει ποτέ από εκεί. Ένας γίγαντας με θηριώδες σώμα, ύψος 2.11 και βάρος 110 κιλά, βουτάει στο παρκέ με στυλ τερματοφύλακα ποδοσφαίρου, για να διεκδικήσει την μπάλα, που μόλις είχε φύγει από τα χέρια ενός αντιπάλου. Σε μια χρονική στιγμή, που η νίκη χαμογελούσε ήδη στην επίσημη αγαπημένη όλων και στην Ελλάδα και στην Κύπρο.
Σε μια χρονική στιγμή, που η κούραση δύσκολα επιτρέπει τέτοια ακροβατικά, ιδίως σε θηριώδη κορμιά. Η πλήρης αποτύπωση του πάθους για την εθνική ομάδα. Η απόλυτη αντανάκλαση του πόθου για να πάρουν την γαλανόλευκη στην Ολυμπιάδα του Παρισιού.
Λίγα λεπτά αργότερα, ο αγώνας τελειώνει. Οι λεβέντες με την γαλάζια στολή γίνονται όλοι ένα κουβάρι. Αγκαλιασμένοι πανηγυρίζουν. Για τέταρτη μόλις φορά, η εθνική ομάδα καλαθόσφαιρας της Ελλάδας θα βρεθεί σε Ολυμπιακους Αγώνες. Το μεγάλο όνειρο κάθε αθλητή. Από αυτό το χαρούμενο κουβάρι, ο θηριώδης Γιάννης ξεγλυστράει κάποια στιγμή. Αποτραβιέται σε ένα κάθισμα. Χώνει το πρόσωπό του στα χέρια του και ξεσπάει σε λυγμούς. Ούτε καν το πιτσιρίκι (κι αυτό ντυμένο στα γαλάζια) ο γιος του που τον πλησιάζει χαρούμενος, δεν μπορεί να τον σταματήσει. Ο μικρός τον κοιτάζει αμήχανα.
Δεν έχει σημασία τι ακριβώς πέρασε από το μυαλό του Γιάννη και προκάλεσε τα δάκρυα. Μπορεί να είναι η έκρηξη του πάθους. Μπορεί να είναι η ταλαιπωρία που είχε με τραυματισμούς και νικώντας τους, μπόρεσε να βοηθήσει την εθνική να πετύχει τον μεγάλο στόχο. Ίσως να είναι, απλώς, η επιτυχία, την οποία δεν μπόρεσε να γευτεί τα προηγούμενα χρόνια, όταν όλοι νόμιζαν πως από μόνος του, όντας θεός του ΝΒΑ, θα οδηγούσε την Ελλάδα στην κορυφή. Έτσι τον φόρτωσαν με απίστευτη ευθύνη, βάρος και πίεση και δεν μπόρεσε να βοηθήσει όσο μπορούσε.
Ό,τι και αν είναι, ένα έχει σημασία. Αυτό το παιδί, με το μαύρο δέρμα και το νιγηριανό επίθετο, κατέθεσε ψυχή για την Ελλάδα. Πάλεψε με το ίδιο πάθος, όσο και οι Έλληνες συναθλητές του, ίσως και περισσότερο. Αυτόν τον οποίον όταν πρωτοπήγε στο ΝΒΑ, κάποιοι στοχοποίησαν, κατηγορώντας τον ότι έβρισκε δικαιολογίες ώστε να μην παίζει με την Ελλάδα.
Ξέρετε τι είναι το εκπληκτικό; Οι κάμερες κατέγραψαν κι άλλες στιγμές μοναδικές. Που μας αναγκάζουν να υποκλιθούμε. Στην κερκίδα ο φακός συνέλαβε τον αδελφό του Γιάννη, τον Θανάση, ο οποίος λόγω τραυματισμού δεν μπόρεσε να ενισχύσει την εθνική ομάδα. Ζούσε τον αγώνα λες και έπαιζε. Σηκωνόταν, πανηγύριζε, στεναχωριόταν όταν από ατυχία δεν έμπαινε ένα καλάθι. Εξόφθαλμα η Ελλάδα στην καρδιά του.
Λοιπόν, δακρύζουμε κι εμείς Γιάννη, διότι η σαν παραμύθι ζωή σου είναι μάθημα ζωής για όλους μας. Διότι εκείνο το παιδί που στην παιδική του ηλικία δεν είχε κάθε μέρα αρκετό φαγητό στο τραπέζι, βρίσκεται πλέον στην κορυφή του κόσμου μέσα από κόπους και μόχθους. Διότι εκείνος ο έφηβος, που δεχόταν ρατσιστικό μπούλινγκ, σήμερα είναι βασιλιάς με την αξία του. Διότι εκείνο το «μαυράκι» που πουλούσε cd για να ενισχύσει τον αγώνα των γονιών του να μεγαλώσουν πέντε παιδιά, δεν άφησε ούτε στιγμή να αγγίξουν την καρδιά του αρνητικά αισθήματα. Διότι το φτωχόπαιδο, που του πλήρωνε ο προπονητής του στην ομάδα των φτωχικών Σεπολίων ένα σάντουιτς και το ταξί για να μπορεί να προπονείται, σήμερα έχει αμοιβή 27,5 εκατ. δολάρια το χρόνο. Όμως, δεν απώλεσε ποτέ την σεμνότητα και την ταπεινότητά του.
Δακρύζουμε κι εμείς Γιάννη, διότι δίνεις σε όλο τον κόσμο το σπουδαιότερο μάθημα ζωής. Ότι δεν υπάρχουν λαθραίοι άνθρωποι αλλά μόνο άνθρωποι. Ότι τον άνθρωπο δεν το κάνει το χρώμα, η φυλή, η εθνικότητά του. Τον κάνει μόνο η καρδιά, η ψυχή, οι τρόποι, η συμπεριφορά, οι αρετές, οι αξίες και η ποιότητα του χαρακτήρα του.
Δακρύζουμε κι εμείς Γιάννη, διότι τρίβεις το ρατσισμό στα μούτρα του κάθε φασίστα. Εκείνων, που ξεδιάντροπα σε πλήγωναν. Εκείνων, που ήθελαν να σε διώξουν από την Ελλάδα. Εκείνων, που μέχρι τα 18 σου σε άφησαν χωρίς ιθαγένεια και διαβατήριο. Εκείνων, που στο απολυτήριο του σχολείου σου αναγράφουν στην υπηκοότητα «αλλοδαπός». Και ας γεννήθηκες στην Ελλάδα. Και ας ντυνόσουν τσολιάς στις ενδοσχολικές εορτές. Και ας ήσουν σημαιοφόρος στις παρελάσεις. Εκείνοι έβλεπαν μόνο το χρώμα του δέρματος και έκλειναν τα μάτια στο χρώμα της καρδιάς…
Τι ειρωνεία αλήθεια. Όλοι τώρα θα σε δουν σημαιοφόρο της Ελλάδας. Ο πρώτος αθλητής που θα εισέλθει στην τελετή έναρξης. Ένας μαύρος, με νιγηριανό επίθετο αλλά πιο Έλληνας από πολλούς Έλληνες! Διότι Έλληνας τελικά, είναι εκείνος που έχει την Ελλάδα στην καρδιά του! Που καταθέτει ψυχή για το μεγαλείο της. Και δεν διστάζει με το 2.11 και τα 110 κιλά να βουτάει στο παρκέ για μια απλή διεκδίκηση!
Σ’ ευχαριστούμε για όλα Γιάννη! Είτε πάρετε μετάλλιο στο Παρίσι είτε όχι, έχετε ήδη κερδίσει το σπουδαιότερο: Αυτό της αγάπης και του σεβασμού μας!
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1488250/gianni-dakrizoume-ki-emis-mazi-sou/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου