Τούτες τις μέρες ξεδιπλώσαμε τις θύμησες μας, άλλοι δημόσια κι άλλοι ιδιωτικά. Μεταξύ άλλων, θυμηθήκαμε και τα βιώματα μας σε καταυλισμούς, μέσα σε τσαντίρια.
Πώς είναι να ζεις σε ένα χέρσο έδαφος, κάτω από μια τέντα, να τσαλαβουτάς στη λάσπη τον χειμώνα που βρέχει, να ψήνεσαι το καλοκαίρι, να προσπαθείς να μην ακούς τι γίνεται στο διπλανό τσαντίρι, να μην κλείνεις μάτι για νύχτες ολάκερες, η μάνα να μαγειρεύει στον ίδιο χώρο, εσύ να διαβάζεις, ο πατέρας να προσπαθεί να συναρμολογήσει μια συσκευή που κάπου βρήκε πεταμένη, ο αδελφός να φτιάχνει ένα χαρταετό με μια παλιά εφημερίδα.
Τέσσερεις άνθρωποι εγκλωβισμένοι για ενάμιση χρόνο σε ένα πανί 1Χ1 χωρίς να ομολογούν τις σκέψεις και κυρίως τους φόβους τους. Να εστιάζουν στην ελπίδα τροφοδοτώντας ο ένας τις ψευδαισθήσεις του άλλου.
Πώς είναι να ζεις σήμερα σε ένα τσαντίρι, στη μέση του πουθενά, σε ένα άγνωστο και εχθρικό τόπο, σε θερμοκρασίες από 38ο μέχρι 44ο υπό σκιά; Τι είδους ψευδαισθήσεις μπορείς να τρέφεις; Αυτά δεν είναι ερωτήματα που μας αφορούν πλέον.
Ας έμεναν στα σπίτια τους (αν έχουν). Ας μην υπέβαλλαν τον εαυτό τους
σε αυτό το μάταιο ταξίδι (όποιοι κι αν είναι οι λόγοι για τους οποίους
επέλεξαν το άγνωστο). Αυτές είναι οι απαντήσεις που δίνουμε
στους εαυτούς μας και θα δίναμε και στον δημοσιογράφο της βρετανικής
εφημερίδας «Guardian» αν μας ρωτούσε, πριν γράψει το ρεπορτάζ για τους 53 ανθρώπους που είναι για μήνες τώρα εγκλωβισμένοι στη νεκρή μας ζώνη.
Αλήθεια,
τι σκέφτονται εκείνοι που πρέπει να αποφασίσουν για αυτούς τους
ανθρώπους; Θα πρέπει να παραμείνουν εκεί προς παραδειγματισμό και
αποτροπή όσων θέλουν να αποτολμήσουν το ίδιο ταξίδι;
Θα πρέπει να παραμείνουν εκεί ως απτή απόδειξη πως
χειριζόμαστε καλά το μεταναστευτικό και δεν επιτρέπουμε σε κανένα να
πατήσει το πόδι του χωρίς άδεια στην Κύπρο; Πως εδώ δεν είναι
μπάτε σκύλοι αλέστε; Και μέχρι πόσο θα πρέπει να είναι εκεί; Θα πρέπει
οι 53 να σηκώσουν όλο το βάρος για ένα δισεπίλυτο παγκόσμιο πρόβλημα;
Οι ίδιοι ούτε μπρος μπορούν να πάνε πλέον, ούτε πίσω. Είναι στ’ αλήθεια εγκλωβισμένοι και ελπίζουν στην καλοσύνη μας.
Να φύγουν από εκεί, να πούνε την εκδοχή τους για το γιατί ψάχνουν νέα πατρίδα, να εξεταστεί, και, ναι, μπορεί και να απορριφθεί. Και τότε να επιστρέψουν πίσω, έχοντας μάθει πως δεν υπάρχει πουθενά παράδεισος. Κι αν υπάρχει, οι θέσεις είναι κατειλημμένες.
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1493887/pos-ine-na-zis-se-tzantiri/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου