Μια μέση γιορτή αποφοίτησης σε ένα λύκειο ή γυμνάσιο περιλαμβάνει τα εξής: ομιλία από τον διευθυντή ή τη διευθύντρια, ομιλίες από τον πρόεδρο της σχολικής εφορίας, του συνδέσμου γονέων, των καθηγητών που αφυπηρετούν, ατέλειωτες βραβεύσεις, παρουσίαση των επιτευγμάτων του σχολείου. Και τελευταία η απονομή των απολυτηρίων.
Κεντρική θέση σε όλες τις ομιλίες κρατά το μήνυμα πως οι σχολικές επιδόσεις δεν είναι το παν. Πως αρκεί η προσπάθεια και πως μετρούν οι άλλες δεξιότητες που θα αποκτήσουν οι μαθητές. Πως αξία έχουν όχι μόνο οι βαθμοί αλλά η ενσυναίσθηση, η ενασχόληση με τον αθλητισμό, τη μουσική και γενικά τις εξωσχολικές δραστηριότητες, η προστασία του περιβάλλοντος.
Όλα αυτά ωραία ακούγονται. Στην πράξη, όμως έρχονται τα ίδια τα σχολεία να τα αναιρέσουν. Γιατί σε όλες τις βραβεύσεις που γίνονται όλα τα φώτα πέφτουν στους άριστους. Κάτι που είναι λογικό, τα παιδιά αυτά δούλεψαν σκληρά για να τα καταφέρουν. Τους αξίζουν και τα βραβεία και οι έπαινοι. Πρωτιά στα μαθηματικά, στα φιλολογικά, στη βιολογία, στη φυσική.
Δυστυχώς, όμως δεν ακολουθεί κάτι άλλο.
Καμία αναφορά στα παιδιά που μπορεί να τα πήγαν καλά στην τέχνη, στην μουσική ή στον αθλητισμό. Καμία αναφορά στα παιδιά που έδωσαν μάχες κατά του σχολικού εκφοβισμού και βγήκαν μπροστά για να προστατέψουν συμμαθητές τους. Καμία αναφορά σε όσους συμμετείχαν σε δράσεις για το περιβάλλον, σε θεατρικές ή χορευτικές ομάδες. Αν ένα παιδί δεν έλιωσε στο διάβασμα για να έχει ένα πολύ ψηλό βαθμό, για το σχολείο είναι σαν να μην έχει υπάρξει.
Οι μαθητές είναι ανύπαρκτοι ακόμη και την ώρα που παίρνουν τα απολυτήριά τους. Κάποιος φωνάζει τα ονόματά τους και αυτό είναι. Κάνουμε γιορτές αποφοίτησης, χωρίς τους απόφοιτους.
Αντί για όλες εκείνες τις βαρετές ομιλίες ας βρουν τρόπο η αποφοίτηση να γίνει ξεχωριστή για κάθε παιδί. Την ώρα που παίρνει το απολυτήριο του να το συνοδεύουν λίγα λόγια για τη μοναδικότητά του. Δυο τρεις κουβέντες που να το κάνουν να πιστέψει πως δεν πέρασε απαρατήρητο και πως το σχολείο του ήταν εκεί το έβλεπε.
Μερικά λόγια μακριά από τις ακαδημαϊκές επιδόσεις. Κάτι που να κάνει και πιο πιστευτές τις ομιλίες πως τα μαθήματα δεν είναι το παν και πως η ζωή δεν κρίνεται με τους βαθμούς που παίρνουν πάρει στο σχολείο και πως η αποτυχία είναι και αυτή μέρος της πραγματικότητας που θα έχουν να αντιμετωπίσουν.
Είναι κρίμα που στο τέλος, οι περισσότεροι μαθητές αποχαιρετούν το σχολείο τους χαρούμενοι. Όχι για όσα έζησαν εκεί αλλά επειδή δεν θα ξαναπατήσουν στους χώρους του, έχοντας ελάχιστες θετικές αναμνήσεις από αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου