Κυβέρνηση Takata και Βουλή Stoiximan ως CEO τραπεζών.
Παρακολουθώντας τι λένε κυβέρνηση και βουλευτές για τους αερόσακους Takata, για τη (μη) φορολόγηση των υπερκερδών των τραπεζών ή για την επιχορήγηση των ποδοσφαιρικών εταιρειών (με την αύξηση του φόρου στο στοίχημα) για να καταβάλουν τους απλήρωτους φόρους τους, σκέφτεσαι πως ούτε ο Παπακαλιάτης δεν είναι τόσο κακός ηθοποιός (εντάξει, για πολλούς και πολλές είναι καταπληκτικός, έβαλε την Ελλάδα στο Netflix, τον εκθειάζει και ο Μόργκαν Φρίμαν – για τους Παξούς κυρίως). Το φαινόμενο δεν είναι πρωτοφανές στους πολιτικούς, ο Eric Vuillard το περιγράφει παραστατικά («Μια αξιοπρεπής έξοδος», εκδ. Πόλις 2024): «Φανταστείτε ηθοποιούς που δεν θα μπορούσαν ποτέ να ξαναγίνουν ο εαυτός τους. Και θα έπαιζαν αιωνίως έναν ρόλο. Ας έπεφτε η αυλαία, τα χειροκροτήματα δεν θα τους ξυπνούσαν […] δεν θα εγκατέλειπαν τη σκηνή. Μπορεί εμείς να τους φωνάζαμε εντάξει, καταλάβαμε, οι ατάκες σας μας είναι γνωστές, ξέρουμε απ’ έξω την πλοκή, αυτοί θα συνέχιζαν πεισματικά να παίζουν…».
Είναι δυνατόν να μην μπορούν να ρυθμίσουν το ζήτημα με τους φονικούς αερόσακους, που μάλιστα είναι γνωστό από το 2018; Δεν ρωτούν τι έκαναν στην Ευρώπη; Όσοι πωλούν αυτοκίνητα έχουν νομική ευθύνη, όπως κάθε πωλητής σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, να διαθέτουν ασφαλή προϊόντα. Υποχρεούνται, επομένως, να τους αντικαταστήσουν, και μάλιστα δωρεάν. Η Αστυνομία ακινητοποίησε 62 προβληματικά μοντέλα που διαθέτει. Συζητούν για ανακλήσεις οχημάτων, για ποινές σε όσους ιδιοκτήτες δεν συμμορφωθούν κ.ά., όμως δεν είναι προτιμότερο, από το να σου σκάσουν στα μούτρα, να απενεργοποιούνται ώσπου να αντικατασταθούν; Πόσο ακόμα θα διαρκέσει αυτός ο σχιζοφρενικός διάλογος;
Σχετικά με την έκτακτη φορολόγηση των «απροσδόκητων» κερδών των τραπεζών (δηλαδή απρόσμενων, μη αναμενόμενων – ξεκαρδιστικά αστείος ο όρος), την οποία απέρριψε η Βουλή και ο πρόεδρος τη χαρακτήρισε «επικίνδυνη»: Τι θα πάθουν οι τράπεζες άμα επιστρέψουν στο κράτος λίγα από τα χρήματά μας; (Αν και ήταν ασαφές στην πρόταση του ΑΚΕΛ πού θα κατέληγαν τα περίπου 100 εκατ. σε βάθος διετίας από τα 2,5 δισ. αυτών των κερδών). Στο κάτω-κάτω, αν τους φάνηκαν πολλά, οι βουλευτές ας πρότειναν μικρότερο ποσοστό. Την ίδια ώρα, ακόμα και ο δεξιός Μητσοτάκης φέρθηκε πιο έξυπνα με τις τράπεζες, εφαρμόζοντας βεβαίως τον γνωστό κανόνα του καπιταλισμού: Δίνε λίγα ψίχουλα πότε-πότε στον λαό για να τον κρατάς μισοϊκανοποιημένο, μειώνει την πίεση της κοινωνίας στην κυβέρνηση. Ο Χριστοδουλίδης, που τόσο ανάγκη έχει να τονώσει τη χαμένη του δημοτικότητα, φώναξε απλώς τους τραπεζίτες για να τους παρακαλέσει να μας κοροϊδέψουν λίγο ακόμα με ψίχουλα, εκνευρίζοντάς μας κι άλλο και αυτοί και ο ίδιος…
Αλλά εκεί που κυβέρνηση και Βουλή έδωσαν ρέστα, ήταν με τα χρέη των ποδοσφαιρικών εταιρειών (τονίζω το «εταιρειών», επειδή «σωματεία» είναι παραπλανητικός όρος). Δεν φτάνει που δεν πληρώνουν τους φόρους τους, όπως κάθε άλλη εταιρεία, δεν φτάνει που το κράτος το ανέχεται, τώρα θα τους δώσει τα χρήματα για να το κάνουν! Με πρόταση του υπουργού Οικονομικών, η Βουλή ψήφισε αύξηση του φόρου στο στοίχημα: Το επιπλέον ποσό θα πάει στην ΚΟΠ, η οποία θα το μοιράσει στα «σωματεία» για να το επιστρέψουν (άμα θέλουν, φυσικά, και δεν τα τσεπώσουν ή τα χρησιμοποιήσουν για να ψωνίσουν κι άλλους ακριβούς παίκτες). Και γιατί να μη ζητήσουν το ίδιο οι άλλες εταιρείες στην Κύπρο; Να απαιτήσουν μερίδιο, π.χ., από τα κέρδη των καζίνων.
Ένας φίλος είχε την ιδέα να καλύπτονται με αντίστοιχο τρόπο και τα ελλείμματα του συστήματος Υγείας που κινδυνεύει με κατάρρευση. Κάτι τέτοιο, όμως, θα ήταν πιθανό μόνο αν δεν ζούσαμε σε αποικία, παρόλο που οι Βρετανοί έχουν φύγει(;) προ πολλού. «Οι ένδοξες μάχες μας μεταμορφώνονται σε ανώνυμες εταιρείες», λέει κάπου στο ίδιο βιβλίο του ο Vuillard, αναφερόμενος στην εποχή της γαλλικής αποικιοκρατίας στην Ινδοκίνα, με τη Michelin και τις άλλες γαλλικές εταιρείες (τράπεζες, ορυκτός πλούτος κ.ά.) να κερδοσκοπούν καθορίζοντας την κοινωνική πολιτική και την έκβαση του πολέμου. Να που κι εδώ, λοιπόν, οι κυβερνώντες μάς συμπεριφέρονται όπως οι Γάλλοι στους Βιετναμέζους, αλλά και στους πολίτες τους, τη δεκαετία του 1950: Έχεις την εντύπωση πως βουλευτές και υπουργοί είναι μέλη, μέτοχοι ή CEO σε Δ.Σ. ιδιωτικών εταιρειών και τραπεζών που νοιάζονται μόνο για τα κέρδη τους.
*«Τάκα-τάκα-τάκα-τα, η καρδιά μου πώς χτυπά», τραγουδούσε (προφητικά;) ο Τέρης Χρυσός το μακρινό 1968, χωρίς βεβαίως να αγωνιά, όπως δεκάδες χιλιάδες οδηγοί σήμερα, μήπως εκραγεί ο αερόσακος στο αυτοκίνητό του και τον σκοτώσει.
MINORITY REPORT, 22.12.2024
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1540674/taka-taka-ta/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου