Κάθε Σεπτέμβριο συνηθίζουμε να λέμε όλοι μας ότι «ανοίγουν τα σχολεία». Αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι ξεκινά η έναρξη της σχολικής χρονιάς. Γιατί η διαφοροποίηση; Γιατί τα σχολεία μας εδώ και δεκαετίες παραμένουν ερμητικά κλειστά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρες. Με ψηλά κάγκελα, απροσπέλαστες πόρτες ασφαλείας, τοίχους και μάλλον σιγά σιγά και με κάμερες ασφαλείας. Το σχολείο της περιοχής, της γειτονιάς, του χωριού μας, σταμάτησε εδώ και χρόνια να είναι το σχολείο όλων μας αφού στην πράξη είναι απλά μερικές αίθουσες διδασκαλίας για λίγες ώρες μέχρι το μεσημέρι, μερικούς μήνες τον χρόνο.
Δυστυχώς τα σχολεία ως κτήρια παραμένουν κλειστά για την κοινωνία. Σε μια εποχή που η έλλειψη δημόσιου χώρου στις πόλεις και στις γειτονιές μας είναι πιο εμφανής από ποτέ, εμείς όλο και κτίζουμε περισσότερες φυλακές και κάγκελα για τα σχολεία. Σε μια εποχή που η έννοια της αλάνας έχει χαθεί αφού κανείς δεν αφήνει τα παιδιά του να παίζουν στους δρόμους, μιας και αυτοί έχουν καταληφθεί απολύτως από αυτοκίνητα. Τα παιδιά μας, είτε στην παιδική ηλικία είτε στην εφηβεία τους, δεν αγαπούν το σχολείο τους γιατί δεν το νιώθουν ποτέ πραγματικά δικό τους. Βλέπουν τα σχολεία ως κτήρια και μόνο, με άσπρους ψυχρούς τοίχους, αποκομμένα από την τοπική κοινωνία. Το γήπεδο του σχολείου δεν είναι τίποτα άλλο από εκεί που κάνουν (αν κάνουν) γυμναστική 1-2 φορές τη βδομάδα στο σχολείο. Το θέατρο του σχολείου το βλέπουν 5-6 φορές στον χρόνο στις ενδοσχολικές εκδηλώσεις και το κλειστό γήπεδο μόνο όταν βρέχει το πρωί στο σχολείο.
Τα σχολεία μας θα ανοίξουν πραγματικά όταν ανοίξουν στην κοινωνία. Όταν σταματήσουν να είναι κτήρια νεκρά τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα. Όταν φιλοξενούν συνεχώς όλες τις δραστηριότητες της τοπικής κοινωνίας, κάνοντας παιδιά, εφήβους, νέους, ηλικιωμένους και γενικά όλα την κοινωνία να τα νιώθουν ως πραγματικά δικά τους. Φτιάχνουμε δημόσια κτήρια που κοστίζουν εκατομμύρια αλλά φοβόμαστε να τα αποδώσουμε σε αυτούς που τους ανήκουν. Αντίθετα τα γεμίζουμε κάγκελα, μαντρότοιχους και σιδερόφρακτες πόρτες. Φτιάχνουμε σχολεία που κοστίζουν εκατομμύρια, την ώρα που μια κοινότητα δεν έχει θέατρο, δεν έχει χώρο εκδηλώσεων… αλλά δεν τα λειτουργούμε για όλους. Φτιάχνουμε για να καμαρώνουμε σχολεία με γήπεδα και αθλητικές υποδομές, ενώ τα παιδιά μας το απόγευμα δεν βρίσκουν ένα γήπεδο να κλοτσήσουν μια μπάλα και αναγκάζονται να πληρώνουν πανάκριβα τα γήπεδα ιδιωτών. Τελευταία, τσιμεντώσαμε και τα γήπεδα αυτά με πλαστικό γρασίδι, να φαίνεται το σχολείο μας όμορφο… μέχρι τη 1 το μεσημέρι. Μετά, ποιος νοιάζεται…
Αναγκάζουμε τα παιδιά να ανοίγουν τρύπες στις περιφράξεις για να μπορέσουν να παίξουν λίγο στις αυλές των σχολείων, λες και προτιμούμε να είναι κλεισμένοι μπροστά από οθόνες υπολογιστών. Θεατρικές ομάδες κάνουν πρόβες όπου βρουν, την ώρα που δεκάδες αίθουσες πολλαπλών χρήσεων σε σχολεία παραμένουν ερημωμένες κάθε απόγευμα. Εξοπλίσαμε τα σχολεία με υπολογιστές, προτζέκτορες και έναν σωρό εξοπλισμό για να λειτουργούν λίγες ώρες τη μέρα, ενώ το απόγευμα τόσα και τόσα παιδιά, που δεν είναι το ίδιο τυχερά, θα έδιναν τα πάντα για λίγη ώρα στον υπολογιστή.
Τελευταία μάλιστα δίνουμε τους χώρους των σχολείων μας και σε ιδιώτες. Δεν ξέρω τι γίνεται στις άλλες πόλεις, στη Λεμεσό όμως σε ένα σχολείο τα νέα γήπεδα ποδοσφαίρου έγιναν ακαδημία… και σε ένα άλλο κάποιος επιχειρηματίας έφτιαξε γήπεδα padel… με το αζημίωτο. Βλέπετε, ίσως δεν ενοχλεί να είναι ανοιχτά τα σχολεία, μάλλον χρήματα χρειάζεται και για όλα βρίσκουν τον τρόπο. Χωρίς μεσάζοντες όμως… «κάγκελα παντού», που είπε εύστοχα ο Τζίμης Πανούσης.
Πηγή: https://politis.com.cy/apopseis/stiles/836223/ochi-den-anoixan-ta-scholeia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου