Ένα ερώτημα τόσο μαστιγωτικό για όλο τον ανθρώπινο πολιτισμό, τον οποίο εν έτη 2024 θα έπρεπε να τον χαρακτηρίζουν κάποια επίπεδα. «Τι απέγινε η στοιχειώδης ανθρωπιά μας», διερωτήθηκε την περασμένη Πέμπτη μια αξιωματούχος του ΟΗΕ, απευθυνόμενη στα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. Περιέγραφε συγκεκριμένα τα δεινά των κατοίκων της Γάζας, τα οποία, όπως πολύ σωστά εκτίμησε, «έχουν ξεπεράσει αυτό που θα μπορούσε να υπομείνει οποιοδήποτε ανθρώπινο ον».
Η Τζόις Μισούγια – ποιος την ξέρει εδώ που τα λέμε και το ακόμα πιο ωραίο ποιος την υπολογίζει; – μεταβατική επικεφαλής του Γραφείου Συντονισμού Ανθρωπιστικών Υποθέσεων (OCHA) του ΟΗΕ, δεν δίστασε να δίνει περιγραφές ντροπής: «Άμαχοι πεινούν. Διψούν. Είναι άρρωστοι. Έχουν μείνει άστεγοι. Έχουν εξωθηθεί πέραν από τα όρια της αντοχής τους». Ακόμα λίγο κυρά και θα τους συγκινούσες. Να είσαι σίγουρη γι’ αυτό. Όλα λειτουργούν σ’ αυτό τον κόσμο τόσο υποδειγματικά στη βάση των αρχών και της αξιοπρέπειας, κυρίως για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Ειδικά στη Γάζα και όχι μόνο, αυτή η αξία βρίσκεται καταχωνιασμένη στα σκουπίδια. Γι’ αυτό μην ζορίζεσαι και τόσο για να πείσεις ή για να συγκινήσεις. Το τείχος της παχυδερμίας είναι τόσο απροσπέλαστο…
Λίγες μόνο ώρες αργότερα, σε άλλη ανταπόκριση ειδησεογραφικών πρακτορείων, μεταδιδόταν ότι περίπου 1,2 εκατομμύρια δόσεις εμβολίου κατά της πολιομυελίτιδας έχουν ήδη παραδοθεί στη Λωρίδα της Γάζας, ενόψει της έναρξης χθες εκστρατείας για τον εμβολιασμό 640 χιλιάδων παιδιών, σύμφωνα με όσα δήλωνε αξιωματούχος του ΠΟΥ. Μπορούμε έτσι να θεωρούμε ότι πράττουμε στο ακέραιο το καθήκον μας, με τα φιλάνθρωπα αισθήματά μας να βρίσκονται όχι απλά υπερυψωμένα αλλά και απογειωμένα… Μήπως αισθανόμαστε κιόλας ότι, σαν να μας απασχολεί πολύ για το ότι συνάνθρωποί μας πεθαίνουν καθημερινά εκεί στη Γάζα, κάτω μάλιστα από τις πιο άθλιες και απάνθρωπες συνθήκες; Όντως, μπορεί να είναι και μια μικρή λεπτομέρεια, μπροστά στα άλλα σοβαρά μας προβλήματα, εκείνα της καθημερινότητας. Όσο για την υποκρισία, αυτή έτσι απλά ορμά σαν χείμαρρος… και έχει ήδη προ πολλού μετατραπεί σε συστατικό στοιχείο του σημερινού πολιτισμού. Να τον χαιρόμαστε και να τον καμαρώνουμε… Το ερώτημα, τελικά, «τι απέγινε η στοιχειώδης ανθρωπιά μας», δεν είναι και τόσο βασανιστικό αλλά μάλλον απόλυτα φυσιολογικό…
>>> Μεγάλο το ανάστημα του Χρήστου Γιανναρά, για τον οποίο τα οποιαδήποτε λόγια ωχριούν μπροστά στο μεγαλείο του, μικρό έως ανύπαρκτο εκείνο της πολιτείας και θεσμών που φρόντισαν να λάμψουν διά της απουσίας τους στον τελευταίο αποχαιρετισμό του, την περασμένη Πέμπτη, στην Αθήνα. Απ’ εκεί και πέρα ο καθείς κρίνεται από στάσεις και συμπεριφορές. Ακόμα πιο πέρα, είναι και θέμα πώς αντιλαμβανόμαστε την έννοια του πολιτισμού, τα μεγέθη του οποίου τόσο πολύ έχουν συρρικνωθεί, αν όχι και αλλοιωθεί…
>>> Μια και ο λόγος για την αξία της ζωής στο σήμερα, ναι, καταγράφονται και τέτοιας μορφής περιστατικά. Σύμφωνα με στοιχεία του υφ. Πρόνοιας, είχαμε 53 αναφορές θυμάτων εμπορίας προσώπων. Δεν θα έπρεπε να μας έπαιρνε να καταγράφεται έστω και ένα περιστατικό. Αυτό κι αν είναι κατόρθωμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου