Και τώρα που το ξεδιαλύναμε πως στα κεραμίδια κάνουν νιάου τα γατιά και στα δωμάτια ξενοδοχείων, οι ενήλικες (ενίοτε και οι υπερήλικες) πάνε τα βράδια με ανήλικα κορίτσια όχι για να ανταλλάξουν γραμματόσημα για τις συλλογές τους (όπως τους παλιούς καιρούς), ας προσπαθήσουμε να ξεδιαλύνουμε και τι γίνεται στις λεγόμενες Στέγες Ανηλίκων όπου οι υπηρεσίες του κράτους φιλοξενούν παιδιά τα οποία έχουν απομακρυνθεί από τις οικογένειες τους για να προστατευτούν. Οι Στέγες αυτές δεν θα έπρεπε να είναι απλά αποθήκες παιδιών, όπου ανήλικοι βρίσκουν καταφύγιο μέχρι να ενηλικιωθούν και να ακολουθήσουν όποιο δρόμο διαλέξουν ή όποιον είναι ο πιο κοντινός και φαινομενικά ο πιο εύκολος στρωμένος με ευρώ.
Οι συνθήκες είναι δύσκολες. Το γνωρίζουμε. Ακόμα και οι γονείς δυσκολευόμαστε πολλές φορές να τα βγάλουμε πέρα με ένα-δύο παιδιά στην εφηβική ηλικία. Πόσο μάλλον να τα βγάλεις πέρα με πολύ περισσότερα παιδιά, τα οποία κουβαλούν διάφορα τραύματα. Τα οποία σίγουρα δεν θα ήθελαν να είναι εκεί. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο χρειάζεται η δημιουργία συνθηκών και κυρίως η στελέχωση των χώρων αυτών με ειδικούς που θα μπορούν να καλύπτουν όσο το δυνατόν το κενό της οικογένειας διαβάζοντας τα σημάδια και προλαβαίνοντας καταστάσεις, δίνοντας κίνητρα, εμφυσώντας ελπίδα, καλλιεργώντας φιλοδοξίες, βοηθώντας στη διάπλαση χαρακτήρων που δεν θα γίνονται εύκολα θύματα ή θύτες. Οι Στέγες αυτές δεν έπρεπε να είναι απλά Στέγες.
Τα κορίτσια που εμπλέκονται στην υπόθεση με τον 64χρόνο φέρονται να βρίσκονται υπό την κηδεμονία του κράτους. Το κράτος ως κηδεμόνας απέτυχε. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Πως μπορεί το κράτος να πείσει πως είναι ικανό να προσφέρει καλύτερες συνθήκες και να αναθρέψει καλύτερα κάποια παιδιά από ότι οι οικογένειες τους οι οποίες αποδεδειγμένα αδυνατούν; Όταν τα παιδιά απομακρύνονται από τους γονείς και την οικογένεια τους, ή για οποιοδήποτε λόγο καταλήγουν υπό την προστασία του κράτους, το κράτος έχει ευθύνη. Αναλαμβάνει την ευθύνη του γονέα, η οποία δεν είναι μικρή.
Συχνά πυκνά εκδίδονται από την αστυνομία ανακοινώσεις για ανήλικους που απουσιάζουν από τους χώρους διαμονής τους. Στις πλείστες περιπτώσεις οι χώροι είναι δομές τους κράτους. Ποτέ δεν μαθαίνουμε (και δεν είναι ανάγκη να μαθαίνουμε) που πήγαν και τι έκαναν. Οι αρμόδιοι όμως θα έπρεπε να γνωρίζουν και να ανησυχούν. Δεν πρόκειται για μια ακόμα δημόσια υπηρεσία που διεκπεραιώνει μια εργασία ρουτίνας. Ανατρέφουν ανθρώπους. Ανθρώπους που εκ των πραγμάτων είναι ευάλωτοι.
Αν ένα κορίτσι 15-16 χρόνων εμπλεκόταν σε υπόθεση ληστείας και παράλληλα βρισκόταν σε δωμάτιο ξενοδοχείου με 64χρόνο, το κράτος θα όφειλε να μεριμνήσει ώστε να αφαιρεθεί η κηδεμονία από τους γονείς. Στη συγκεκριμένη περίπτωση που το ρόλο του γονέα είχε το κράτος, τι πρέπει να γίνει;
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1502812/ti-ekane-niaou-sta-keramidia/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου