«Μη με βγάλεις φωτογραφία»…«μη γράψεις το όνομά μου»…είναι οι φράσεις που περίμενα ν’ ακούσω ξανά και ξανά, από ασθενείς και συγγενείς ατόμων με άνοια και Αλτσχάιμερ, όταν άρχισα να δουλεύω πάνω στο ρεπορτάζ που αφορά την ασθένεια στην Κύπρο, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της νόσου Αλτσχάιμερ, που είναι η 21η Σεπτεμβρίου κάθε χρόνου.
Και όντως άκουσα αυτές τις φράσεις, αλλά όχι από τον Σώτο Σταυράκη. Ο γνωστός ηθοποιός, έχοντας ξεπεράσει το ταμπού γύρω από το ζήτημα αυτό και κόντρα στο στίγμα που το συνοδεύει, μου μίλησε για την ασθενή 82χρονη μητέρα του Μαρία, για τις δυσκολίες και τις αλλαγές που έφερε η ασθένεια στην ίδια και στην οικογένεια τους. Μου είπε για τα πρώτα συμπτώματα και περιστατικά απώλειας της μνήμης της, πριν πέντε περίπου χρόνια, για τη σταδιακή επιδείνωση της κατάστασής της, για τις περιπτώσεις που χάθηκε σε άσκοπες περιπλανήσεις, για την αδυναμία της να οδηγεί πια με ασφάλεια το αυτοκίνητο της…
Πρόσθεσε ότι «ήταν πλήγμα για την ίδια και για όλους μας, να βλέπουμε αυτή την ανεξάρτητη γυναίκα, που έχει πίσω της μια πολύ επιτυχημένη επαγγελματική ζωή, αφού εργάστηκε για δεκαετίες σε μια θέση με απαιτητικά καθήκοντα, ως γραμματέας στο νευροχειρουργικό τμήμα του γενικού νοσοκομείου Λευκωσίας, να χάνει την ανεξαρτησία της και τον έλεγχο της ζωής της». Μου μίλησε όμως ο Σώτος και για τη χαρά της, όταν περνά κάποιες ώρες τη βδομάδα στο Κέντρο Ημέρας της «Ιθάκης».
Όταν έχει κοντά της τους γιους, την κόρη της και τα εγγόνια της. Όταν νιώθει την αγάπη γύρω της. Οι δυο της γιοι, ο Άντης και ο Σώτος, τη συνόδευσαν στην εκδήλωση της 21ης Σεπτεμβρίου 2024 στην εκκλησία Φανερωμένης, από όπου και η φωτογραφία. Και μάλιστα στο πρόγραμμα, είχε συμπεριληφθεί και παρέμβαση του Σώτου, που απευθύνθηκε από μικροφώνου στους παρευρισκόμενους, κάνοντας μια σύντομη αναφορά στη μητέρα του και στη θεραπευτική σχέση της με την «Ιθάκη». Όπως τόνισε στη συνομιλία μας, «αν δεν βγούμε εμείς να μιλήσουμε επώνυμα, αν δεν πολεμήσουμε εμείς γι’ αυτά που θέλουμε, δεν θα το κάνει άλλος για εμάς, ούτε το κράτος θα πεισθεί να κάνει αυτό που πρέπει και να βοηθήσει τους ασθενείς και τους φροντιστές περισσότερο».
Ο Σώτος Σταυράκης, εννοούσε προφανώς, αυτό που δηλώνει η φωτογραφία: Να αναγνωρισθεί έμπρακτα το δικαίωμα του ασθενούς, να είναι εδώ, μαζί με τους αγαπημένους του! Το δικαίωμα του να χαμογελά! Το δικαίωμα του να υπάρχει! Να μην είναι ένα σβησμένο πρόσωπο. Να μην είναι μια άφαντη φιγούρα. Να μην είναι μια απαρατήρητη και θαμπή σκιά στην άκρη…
Πηγή: https://www.philenews.com/apopsis/arthra-apo-f/article/1512449/den-ise-mia-skia-stin-akri/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου