Απ’ το κάθε σπίτι και κάστρο, περάσαμε σε κάθε σπίτι και Netflix.
Ενδεχομένως αυτή να είναι και η πιο αξιοσημείωτη αλλαγή στον 50χρόνο αγώνα μας για απελευθέρωση της κατεχόμενης πατρίδας μας ή -αν μη τι άλλο- για διαφώτιση και διεθνοποίηση του κυπριακού προβλήματος. Έτσι τουλάχιστον πιστεύουμε πολλοί τις τελευταίες μέρες βλέποντας τις διαμαρτυρίες του Τατάρ (και άλλων Τούρκων αξιωματούχων) για την προβολή του σήριαλ Famagusta από την πλατφόρμα Netflix. Νιώθουμε πως επιτέλους βρήκαμε τον τρόπο να εκθέσουμε, στη διεθνή κοινή γνώμη, την τουρκική πλευρά για την εισβολή στην Κύπρο το 1974.
Μόνο που αν μπούμε στην θέση του κάθε 25χρόνου ή ακόμα και 40χρόνου Σουηδού, Γερμανού, Ιταλού, Κινέζου, ή ακόμα και Ελλαδίτη, που θα επιλέξει τη σειρά που μας κάνει τούτες τις μέρες να νιώθουμε πως επιτέλους το δίκαιο μας αναγνωρίζεται, θα αντιληφθούμε πως, αν δεν την παρακολουθεί απλά για ψυχαγωγία, την αντιλαμβάνεται ως ένα ιστορικό γεγονός. Όπως για παράδειγμα όταν βλέπουμε εμείς ιστορίες από το πραξικόπημα στη Χιλή, το β’ παγκόσμιο πόλεμο ή άλλες σειρές εποχής. Με μια συναισθηματική απόσταση, δηλαδή. Άσε δε που το τι βλέπεις στο Netflix αμέσως το ξεχνάς γιατί ήδη έχεις απορροφηθεί από κάτι άλλο που έχεις επιλέξει. Η πληθώρα θεαμάτων που σου παρέχεται τόσο εύκολα, κάνει την θέαση καταναλωτική. Μεταφέρεσαι από τη μα σειρά στην άλλη, και από τη μια ταινία στην άλλη, με τέτοια ταχύτητα που δεν υπάρχουν περιθώρια για προβληματισμό. Εξάλλου η πλατφόρμα είναι ψυχαγωγική, δεν διατείνεται κάτι άλλο. Με τον ίδιο τρόπο που θα δεις το Maestro του Παπακαλιάτη θα δεις και το Famagusta του Γεωργίου.
Οι δημιουργοί δικαιούνται να νοιώθουν πως καταξιώνονται με την επιλογή της σειράς τους για διεθνή προβολή, κανένας αγώνας όμως δεν δικαιώθηκε μέσω τηλεόρασης. Πριν κάποιες δεκαετίες, πριν την ύπαρξη πλατφόρμων, σαφώς η τηλεόραση κι ο κινηματογράφος συνέβαλαν στην ευαισθητοποίηση των πολιτών. Όταν αυτοί διεξάγοντο κι όταν παράλληλα γίνονταν διάφορες άλλες δράσεις. Όταν πέρασε μισός αιώνας από τα γεγονότα, κατατάγηκαν στις ούτω καλούμενες σειρές εποχής.
Ακόμα κι αν πιστέψουμε πως το Netflix αποτελεί ένα βήμα για να πούμε το δίκαιο μας, το βήμα αυτό μπορεί να το χρησιμοποιήσει ο οποιοσδήποτε για να πει οτιδήποτε. Δεν θα περάσει από κανένα κόσκινο τεκμηρίωσης. Το μοναδικό κριτήριο είναι να είναι ευπώλητο. Κι η Τουρκία έχει τη συνταγή για ευπώλητες σειρές, εξ ου και όταν προβάλλονται απολαμβάνουν θεαματικότητα ακόμα και ανάμεσα στο ελλαδικό και κυπριακό τηλεοπτικό κοινό. Και το Netflix δεν έχει κανένα λόγο να απορρίψει μια σειρά που θα εγγυάται θεαματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου