1η Σεπτεμβρίου 2024
Τελευταία ξανάπαιξε ένα βίντεο με τον Πρόεδρο Χριστοδουλίδη να μιλά για τα σχολεία και να τονίζει πως δεν πρέπει να είναι μόνο ύλη και βαρεμάρα και όλα πρέπει να αλλάξουν. Το απόσπασμα από το βίντεο το πρόβαλε ο Φειδίας σχολιάζοντας μετά… μα αν εσύ που είσαι Πρόεδρος δεν τα καταφέρνεις να τα αλλάξεις, ποιος θα τα καταφέρει; Ο ίδιος ο Φειδίας τόνιζε συνέχεια στην ιδιόμορφη -και επιτυχημένη- προεκλογική του, πως αυτό που τον απασχολεί περισσότερο είναι να δει διαφορετικά, λαμπρότερα σχολεία. Μάλλον με τη νυν τοποθέτησή του επί του βίντεο Χριστοδουλίδη, προετοιμάζει ίσως και τον ίδιο τον εαυτό του για την επικείμενη αποτυχία της αρχικής του ιδέας. Θυμόμαστε και τη νυν υπουργό Παιδείας και τις περγαμηνές αλλαγών που κουβαλούσε με τον διορισμό της. Και όλους τους προηγούμενους Προέδρους και υπουργούς αυτού του τόπου. Για να είμαστε και δίκαιοι, προς το παρόν αυτή η κυβέρνηση μπορεί να μην άλλαξε τα σχολεία, όπως αστεία πίστευαν κάποιοι ρομαντικοί πως θα κάνει, μα από την άλλη δεν τα διέλυσε κιόλας. Τα άφησε περίπου όπως ήταν.
Η στήλη τούτη εργολαβικά και με συνείδηση προβάλλει το σχολικό περιβάλλον εδώ και πέντε χρόνια σχεδόν. Τα καλά και τα κακά του με έμφαση στα δεύτερα. Το κυπριακό σχολείο μαζί με την εκκλησία είναι τα μόνα δύο περιβάλλοντα του κράτους μας με τις λιγότερες και συχνά επώδυνες αλλαγές.
Ο συντηρητισμός των επιθεωρητών και των συμβούλων τους που διορίζουν οι ίδιοι, των οργανωμένων καθηγητών, η παρεμβατικότητα των γονέων, η σιωπή των καθηγητριών και των δασκάλων, αυτά είναι τα συστατικά που προκαλούν τη στασιμότητα. Αν πιάσεις έναν-έναν τους πιο πάνω θα δεις έξυπνους και δημιουργικούς πολλές φορές ανθρώπους να σου λένε… «δεν φταίω εγώ, φταίει κάποιος άλλος». Ο ένας ρίχνει την μπάλα στον άλλον και κανένας δεν σουτάρει στο τέρμα.
Κάθε νέα ιδέα πρέπει να περνά από χίλια φίλτρα δύσκολα και σφιχτά. Στο τέλος καμιά σταγόνα χαράς και αλλαγής δεν πέφτει στο μίξερ. Το ζυμάρι γίνεται σαν πέτρα και ο φούρναρης το πετά στον κάλαθο της τάξης, να μασούν οι μαθητές σκληρά παξιμάδια, χωρίς να δικαιούνται, χωρίς καν να έχουν δροσερό νερό για να τα βουτάνε μέσα. Και το νερό τους το αγοράζουν και προτιμούν, αν τους μείνει, να παίξουν νεροπόλεμο να ξεσκάσουν και ας φαν καμιά ώρα δικαιολογημένη αποβολή. Τα σχολεία θα ανοίξουν και η μεγάλη μας περηφάνια είναι τα μερικά air conditions που θα μπουν σε κάποιες τάξεις. Αν κανένας καθηγητής θελήσει να κάνει το μάθημά του έξω στην αυλή στη δροσιά κάποιων δέντρων, θα έρθει ο βοηθός κουνιστός λυγιστός να τον κατσαδιάσει. Με εντολή του διευθυντή. Αντιμετωπίζεται διαχρονικά η παιδεία του τόπου σαν τραπεζικός λογαριασμός ενώ θα έπρεπε να ήταν ακριβώς το αντίθετο. Πώς μπορούμε να φτιάξουμε ωραίο και σύγχρονο σχολικό περιβάλλον με το λιγότερο κόστος; Αυτό θα έπρεπε να είναι το κύριο ερώτημα όλων των εμπλεκόμενων φορέων. Μακριά από πολιτικά συνδικαλιστικά συμφέροντα. Με τη δημιουργία μιας πολυπρόσωπης ομάδας με τους κατάλληλους ανθρώπους οι οποίοι να μπορούν να συνοψίζουν τις νέες ιδέες και να τις εφαρμόζουν. Όχι αύριο αλλά χτες.
Αυτά και άλλα πολλά… όνειρα θερινής νυκτός και εννοείται πως οι μαθητές τα έπαιξαν. Και εννοείται πως η μέση οικογένεια του τόπου με δύο παιδιά θέλει μίνιμουμ 300-400 ευρώ τον μήνα για ιδιαίτερα και όσο μεγαλώνουν τα παιδιά και φτάνουν τελειόφοιτοι πολύ περισσότερα. Άλλα οι υπόλοιπες δραστηριότητες. Και όλοι φωνάζουν ξανά, όπως κάθε χρονιά, πως δεν πάει άλλο και δεν τα βγάζουν πέρα. Και όλοι έχουν δίκαιο και κανένας δεν ακούει. Οι φωνές είναι συνθήματα στο κενό.
Αν γινόταν μια γερμανική ας πούμε κατάκτηση της Κύπρου, το πρώτο πράμα που θα άλλαζε μια σοβαρή χωρά θα ήταν τα σχολεία. Γιατί από τις τάξεις μπορεί να ξεκινήσουν τα πάντα ή το τίποτα. Εμείς παραμένουμε κολλημένοι στο τίποτα. Καταφέραμε να ροκανίσουμε το πιο ελπιδοφόρο κομμάτι του τόπου μας και πλέον το παζλ είναι αδύνατον να ενωθεί. Και ακόμα πιο αδύνατον να φανταστούμε την πιθανότητα να πρέπει να το πετάξουμε και να «αγοράσουμε» -γιατί όχι;- ένα άλλο.
Πηγή: https://politis.com.cy/apopseis/stiles/832098/i-stasimotita-toy-kypriakoy-scholeioy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου