Είναι άραγε θέμα DNA; Είναι θέμα κουλτούρας; Τι άραγε απ’ όλα μπορεί να συμβαίνει και αυτός ο τόπος δεν μπορεί να ξεκολλήσει από την νοοτροπία ενός μεγάλου χωριού που όσο και να πασχίζει δεν πρόκειται να γίνει ποτέ κανονικό κράτος;
Η απόδραση του ισοβίτη από το σπίτι του την περασμένη βδομάδα, είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση και μια απόδειξη ακόμα για το γεγονός ότι τίποτε δεν λειτουργεί σωστά σε αυτό τον τόπο σε ο,τι αφορά το δημόσιο βίο και ότι μπορεί τελικά και να έχουν δίκαιο όσοι πιστεύουν πώς από τύχη συνεχίζουμε να υπάρχουμε ως λαός και ως χώρα. Μπορεί πάλι να είναι και μια ισχυρή ένδειξη για την ύπαρξη Θεού, διότι η αλήθεια είναι ότι από θαύμα δεν έχουμε εξαφανιστεί από τον χάρτη.
Η όλη ιστορία καταδεικνύει αυτό που κατά βάθος όλοι γνωρίζουμε και ενίοτε παραδεχόμαστε, ενίοτε όχι, πώς η διαφθορά είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στη ζωή μας και αγγίζει όλους τους τομείς του δημόσιου βίου, που δύσκολα θα μπορέσουμε ποτέ να ξεκολλήσουμε από τη λάσπη που έχουμε βαλτώσει συλλογικά. Διότι διαφθορά δεν είναι μόνο το ξέπλυμα χρήματος, το λάδωμα, η εξυπηρέτηση συμφερόντων και το ρουσφέτι. Η διαφθορά μπορεί να ανιχνευθεί σε κάθε πράξη και σε κάθε ενέργεια που δεν χαρακτηρίζεται από ενσυναίσθηση, ανάληψη ευθύνης και φυσικά επαγγελματισμό.
Κακά τα ψέματα, είμαστε εν πολλοίς και λαός του «σίκκιμε», του «άγια ολάν» και του «κρύψε να περάσουμε». Αλλά και αυτά είναι σημεία και συμπεριφορές του οριζόντιου χαρακτήρα της διαφθοράς και της ανοχής που επιδεικνύουμε έναντι αυτής.
Όταν για παράδειγμα μεταφέρεται ένας ισοβίτης, ο οποίος χαρακτηρίζεται κιόλας ως επικίνδυνος, στο σπίτι του και αφήνεται να κυκλοφορεί χωρίς χειροπέδες, κάνει τηλεφώνημα για να συνεννοηθεί για το σχέδιο απόδραση του και αφήνεται να σηκωθεί να πάει να πάρει μπύρα από το ψυγείο ασυνόδευτος, αρχίζεις να διερωτάσαι πόσο ασφαλής μπορείς να νιώθεις σε αυτό το τόπο με αυτούς που έχουν την ευθύνη της δημόσιας ασφάλειας. Τα όσα αποκαλύπτονται για το σχεδιασμό της απόδρασης μέσα από τις Κεντρικές Φυλακές, για τη λίστα καλεσμένων που μπορεί και να άλλαξε μυστηριωδώς είναι ακόμα πιο σοκαριστικά και θλιβερά.
Ένας κρατούμενος ξεγλίστρησε κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια δεσμοφυλάκων και αστυνομικών, καταφέρνοντας να διαφύγει έχοντας μαζί του και πιστόλι. Αλήθεια πώς μπορεί να γίνει αυτό; Σε ποια σεμινάρια εκπαίδευσης λέει ότι ένας επικίνδυνος φυλακισμένος μπορεί να αφήνεται να κυκλοφορεί ελεύθερος χωρίς χειροπέδες σε χώρο εκτός φυλακών;
Η ευθύνη όμως δεν περιορίζεται μόνο σε όσους το συνόδευαν εκείνη την μέρα. Η ευθύνη αφορά και την ηγεσία του σώματος της Αστυνομίας, αφορά και την Διεύθυνση των Φυλακών. Όφειλαν και οι δύο να γνωρίζουν για το τι γινόταν και εντός και εκτός φυλακών όταν μεταφερόταν ένας βαρυποινίτης για επίσκεψη στους δικούς του. Όφειλαν να φρόντιζαν για να λαμβάνονταν όλα τα μέτρα ασφαλείας, όπως όφειλαν να γνωρίζουν και να ελέγχουν τις διαδικασίες που γίνονται για παροχή άδειας στον οποιοδήποτε φυλακισμένο. Οφείλει και ο Υπουργός Δικαιοσύνης, ως πολιτικός προϊστάμενος, να φροντίζει για την εύρυθμη λειτουργία όλων όσων είναι υπό την ευθύνη του Υπουργείου του.
Το συγκεκριμένο περιστατικό βέβαια δεν είναι το μόνο στην ιστορία αυτής της χώρας που ξεγυμνώνει την θλιβερή πραγματικότητα του δημόσιου βίου της. Δόξα τω Θεώ, έχουμε πολλά να λέμε σε αυτό τον τόπο. Από τα οικονομικά σκάνδαλα, τη διαπλοκή το Μαρί, την αεροπορική τραγωδία και το χρηματιστήριο, μέχρι την απόδραση του Κίτα, την οργάνωση και κλοπή της σωρού του πρώην Προέδρου της Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου και μέχρι την ασυνεννοησία των γιατρών των δημόσιων νοσηλευτηρίων που στοιχίζει τις ζωές ασθενών.
Υποτίθεται όμως προχωρούμε μπροστά. Γυρίζουμε νέα σελίδα κάθε τρεις και λίγο, αλλά φαίνεται ότι τελικά, όλες οι σελίδες γράφουν τα ίδια… Σούβλα πάντως μάθαμε και να κάνουμε και να τρώμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου