Ένας άνθρωπος 43 χρονών, μετά από έντονους πόνους στο στήθος, μετέβη χαράματα Σαββάτου στις Πρώτες Βοήθειες του Γενικού Νοσοκομείου Λεμεσού. Έκανε εγγραφή και αφού πέρασε στον χώρο αναμονής, αποχώρησε χωρίς να πει τίποτα σε κανένα (ίσως ενημέρωσε τη σύζυγο του ή κάποιον άλλο για τις προθέσεις του). Σε λίγη ώρα βρέθηκε νεκρός στο τιμόνι του αυτοκινήτου του, μετά από τροχαίο που συνέβη όταν έχασε τον έλεγχο του οχήματος του και προσέκρουσε σε σταθμευμένο όχημα. Η μεταθανάτια εξέταση έδειξε έμφραγμα μυοκαρδίου επί εδάφους στεφανιαίας νόσου, όπως αναφέρει σχετική ανακοίνωση.
Η αστυνομία θα εξετάσει τις συνθήκες του δυστυχήματος (αν και λίγο πολύ είναι εμφανείς) και την ίδια ώρα ο ΟΚΥπΥ θα εξετάσει τα πως και τα γιατί, παρόλο που επίσης είναι λίγο πολύ εμφανή.
Οι πρώτες πληροφορίες λένε πως ο άνθρωπος (Άλκης Μιχαήλ ήταν το όνομα του) έφυγε για να πάει σε ιδιωτικό νοσηλευτήριο.
Εκ πρώτης, ο ΟΚΥπΥ, διευκρινίζει πως η παραμονή του Μιχαήλ στο χώρο των Πρώτων Βοηθειών ήταν ολιγόλεπτη. Πράγμα που σημαίνει πως το νοσοκομείο δεν έχει ευθύνη. Στην πρώτη ανάγνωση έχει δίκαιο και το θέμα κλείνει εδώ. Φταίει η λάθος επιλογή του ασθενή (αποθανόντα πια).
Η πρώτη επιλογή του όμως ήταν το κρατικό νοσηλευτήριο. Η πρώτη επιλογή σχεδόν όλων μας είναι οι Πρώτες Βοήθειες των κρατικών νοσηλευτηρίων. Γιατί εκεί βασιζόμασταν όλα τούτα τα χρόνια. Οι μη έχοντες ασφάλειες και πολλά λεφτά εκεί σπεύδαμε πάντα και έχει καταγραφεί στη συνείδηση μας πως από εκεί θα ζητήσουμε βοήθεια.
Γιατί, λοιπόν, ο συγκεκριμένος άνθρωπος άλλαξε γνώμη και έσπευσε να ζητήσει βοήθεια αλλού; Προφανώς οι πόνοι ήταν έντονοι κι ανησυχούσε. Δικαίως όπως τραγικά αποδείχτηκε. Προφανώς προσδοκούσε πως ένας γιατρός ή κάποιος νοσηλευτής θα τον παραλάμβανε αμέσως και θα έκρινε αν είναι επείγον ή αν μπορεί να αναμένει μαζί με τους υπόλοιπους. Πηγαίνοντας εκεί θα πίστευε πως γίνεται μία επιλογή. Αν, για παράδειγμα, κάποιος έκοψε το χέρι του και μπορεί να αναμένει ή αν κάποιος έχει σοβαρό λόγο να πιστεύει πως θα σταματήσει η καρδιά του.
Ίσως να είδε και κάτι τηλεοπτικές σειρές που με το που φθάνει ο ασθενής, οι γιατροί τρέχουν, τον βάζουν σε φορείο και τρέχουν μαζί του και τέλος καλό όλα καλά. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι έτσι. Σου λένε κάθισε και θα σε φωνάξουμε όταν έρθει η σειρά σου. Δεν ξέρεις όμως πότε θα γίνει αυτό, ενώ ένα καμπανάκι μέσα σου κτυπά πως είναι επείγον να σε δει κάποιος. Κάπως έτσι αποφάσισε να φύγει. Χωρίς κανείς να τον εμποδίσει, να του πει πως θέτει σε κίνδυνο στη ζωή του. Κι έτσι, το νοσοκομείο δεν έχει ευθύνη. Σε αυτό θα καταλήξει η έρευνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου